Europa is in de ban van Duitsland. Die conclusie dringt zich steeds meer op. De grote aandacht voor de Duitse verkiezingen maakt duidelijk, dat onze Oosterburen de baas zijn op het oude continent. Duitsland is voor velen het toonbeeld van politieke en economische stabiliteit in een tijdsgewricht van grote instabiliteit.
Mevrouw Merkel is een van de weinige politici, zo niet de enige politica, die niet afgerekend is op de crisis. Ze is met een ruime meerderheid herkozen. Duitsland is ook het enige land waar het anti-Europa populisme amper wortel heeft geschoten. Er is wel een anti-euro partij, de AFD. Die partij wil af van de euro, maar niet van Europa. Sterker nog, de partij draagt het Europees ideaal een warm hart toe.
Europese politici worden daarom ook niet moe Mevrouw Merkel en haar land lof toe te zwaaien. Soms krijgen die zelfs het karakter van liefdesbetuigingen. Zo stelde Lech Walesa nog niet zo geleden voor, dat zijn land een politieke unie zou aangaan met zijn buurman. Het was in zijn ogen de beste garantie om de opleving van het Pools nationalisme succesvol de kop in te drukken. Zelfs Frankrijk, de natuurlijke tegenpool van Duitsland, doet geen moeite de bewondering voor de Duitsers te verbergen. Voor veel Fransen is Duitsland de meest vitale democratie op het continent. Die steekt zeer positief af bij de politieke verlamming in het eigen land. De Britse premier David Cameron, de euroscepticus bij uitstek, beroemt zich op zijn goede banden met mevrouw Merkel.
Mogelijk gaat de huidige liefde voor Duitsland verder dan slechts het economisch succes. Misschien is dat economisch succes voor de buitenwacht het gevolg van de lange mars van dit land door de geschiedenis. Die mars wordt getekend door de aanhoudende strijd met de autoritaire stromingen die dit land zo geteisterd hebben. Duitsland stapte uit de Tweede Wereldoorlog met de bedoeling om een volwaardig lid van Europa te worden. De harde les van de oorlog was, dat een opgaan in Europa de beste manier was om een herhaling van het nazisme te voorkomen. Als er een nieuwe regering in Berlijn zit, dan zal mevrouw Merkel opnieuw gaan werken aan een verdere integratie van Europa.
Het mag dan niemand verbazen als de Duitsers ter bevordering van dat proces bereid zijn een stuk nationale soevereiniteit daarvoor op te offeren. Dat past trouwens ook in de geschiedenis van het land. Ooit waren er vele honderden onafhankelijke Duitse staatjes. Nu zijn het er nog maar drie. Naast Duitsland zijn dat nu Oostenrijk en Zwitserland. Als de geschiedenis lessen leert, dan zullen die drie uiteindelijk op gaan in een geïntegreerd Europa. Die gedachte is bijna te mooi om ooit waar te kunnen zijn.
Bron:
Harold James, Falling for Germany, Project-syndicate, November 4 2013
Een gedachte over “Heel Europa houdt van Duitsland”
Ah kijk. Uit het Nürnberg tribunaal kunt u halen dat grote duitse concerns de oorlog gefinancierd hebben. De aanklager toen vertelde al dat zonder die bedrijven de oorlog niet mogelijk was geweest. Die grote bedrijven betaalden Hitler om mbv oorlog te komen tot een groot Europees Rijk onder aanvoering van de Duitse industrie. Althans, dat vertelde de latere eerste President van de Europese Commissie Walter Hallstein in 1939
(toen nog NAZI-jurist) in zijn NAZI propaganda speech. “Het is de NAZI wens te komen tot een groot Europees Rijk onder aanvoering van de Duitse industrie, waarin één munt wordt gevoerd en wleke één leider kent”.
Ik weet niet waar u de EU op vindt lijken, maar als u in de geschiedenis van het ontstaan van de EU duikt dan komt u weer die grote Duitse bedrijven tegen. Kohl bijvoorbeeld heeft als lobbyist voor die bedrijven gewerkt. Als initiator van de Euro.
En die Euro is nu het wapen. Elk land heeft zijn eigen grootte aan industrie en dus indirect ook zijn waarde. Griekenland bijvoorbeeld had vroeger niet voor niks een waardeloze munt. Totaal geen industrie en dus een goedkope munt. Griekenland heeft met de euro voor haar industrie een veel te dure munt. Duitsland heeft binnen de muntunie de grootste industrie met de meeste patentrechten en heeft voor haar industrie een veel te goedkope munt. En als je als Duitse industrie toch graag dat Europese Rijk wilt, en het lukt niet met het financieren van oorlogen, dan zorg je via lobby en de politiek toch voor een gezamenlijke munt? Als je het via de lobby maar goed weet te verpakken.
En dus wint de Duitse industrie. Alsnog.