De inteationale druk die op Europa wordt uitgeoefend, heeft als doel Europa te dwingen om met een allesomvattend plan te komen die de problemen in de Zuidelijke lidstaten en tekortschietende kapitaalbuffers in het Europese bankwezen definitief oplost. De uitspraken van ministers van Financiën van buiten Europa liegen er ook niet om. De Japanse minister van Financiën Jun Amuzi vertelde dat “Europa zijn zaakjes op orde moet brengen omdat als de crisis niet bezworen wordt, de economische groei van opkomende economieën geschaad zal worden”. De Britse minister van Financiën, Jim Flaherty, vertelde dat Europa een wereldwijde recessie riskeert als er volgende week zondag geen oplossing komt. Flaherty verzekerde de verzamelde media dat zijn Europese collega's Parijs verlaten zullen hebben met een duidelijke boodschap dat zij tot een oplossing moeten komen.
ECB president, Jean-Claude Trichet, stelde in een interview met de Financial Times dat de Europese overheden de mogelijkheden hebben om het kapitaal van het Europese noodfonds EFSF te gebruiken om de capaciteit te vergroten. Trichet ging niet in op de technische aspecten omdat overheden hierover gaan, maar doelt op de mogelijkheden om via extra leningen of garanties het Europese noodfonds te vergroten. De financiële risico's die bij een dergelijke vergroting van de financieringscapaciteit van het EFSF worden genomen zijn echter wel voor regeringen, niet voor de ECB. Trichet liet zich duidelijk uit over de gebreken van Europese verdragen die onverantwoord fiscaal beleid niet weet te voorkomen. Trichet pleitte voor strengere verdragen die sancties mogelijk maken voor landen die zich niet aan de begrotingsafspraken houden. Tevens herhaalde zijn weerstand tegen het gebruik van de Europese geldpers om de fiscale tekorten van de Europese probleemlanden te financieren.
Opmerkelijk was Trichet's antwoord op de vraag of de ECB niet moet optreden als financier van de laatste orde, een eufemisme voor geldpersfinanciering. Trichet antwoordde dat de ECB alles in het werk stelt om haar mandaat van prijsstabiliteit uit te voeren en dat we in de ergste crisis zijn beland sinds 66 jaar. Daarmee refereert hij aan de totstandkoming van het huidige dollarimperium. In 1944 werd besloten om na het einde van de Tweede Wereldoorlog de dollar wereldreservemunt te maken en die inwisselbaar te maken voor goud. Richard Nixon sloot in 1971 het goudloket en sindsdien spaart de wereld in toenemende Amerikaanse schulden. Trichet lijkt hiermee te zinspelen op de noodzaak tot inteationale hervormingen van het monetaire stelsel, ook al doet hij die suggestie niet expliciet.
In dat kader verschaft de analyse van friend of friend of another heldere inzichten ten aanzien van de kwalitatieve inrichting van de balans van de ECB. Sinds de invoering van de euro is de verhouding in de waarde van de valutareserves aanzienlijk verandert. Bij de introductie van de euro in 1999 bestonden de Europese reserves voor 70% uit buitenlandse valutareserves en 30% goud. In 2011 is door de stijging van de goudprijs deze verhouding verandert en neemt de goudreserve 55% voor haar rekening. Met andere woorden, de euro wordt niet officieel gedekt door goud, de goudreserve vormt wel degelijk een belangrijke pilaar onder de euro en de balans van de ECB. Indien bijvoorbeeld Griekenland failleert en een vlucht in goud ontstaat, dan zal als gevolg van de waardering van goud tegen de marktprijs op de balans van de ECB een belangrijkere rol vervullen.
