De Duitse topadviseurs – ook wel de “vijf wijze personen” genoemd – komen met het voorstel voor een Europees aflossingsfonds gebaseerd op de afspraken van het Groei- en Stabiliteitspact. Dit fonds moet de publieke schulden van de eurolanden garanderen en voorziet erin dat de publieke schulden over een termijn van twee decennia worden teruggebracht. Ook deze Duitse topeconomen pleiten in navolging van de Europees economische denktank Bruegel en DNB voor het splitsen van de publieke schulden in een deel dat 60% van het BBP beslaat en een apart deel voor publieke schulden boven de 60%.
Als aanvulling op de eerder gepresenteerde oplossing van zogenaamde 'blue' en 'red' bonds en de eis dat er grondwettelijke beperkingen komen voor nationale schulduitgifte, komen de Duitse economen met een verrassende bepaling die moet garanderen dat landen ècht werk maken van het terugbrengen van hun publieke schulden. Zij willen dat landen een deel van de valutareserves die door hun centrale banken worden aangehouden inbrengen als onderpand en die kwijtraken indien zij niet aan hun verplichtingen voldoen. Met andere woorden, buitenlandse deviezen èn de goudreserve moeten worden ingebracht. Komt men de afspraken niet na, dan verliest men de claim op die reserves.
Het fonds moet zo'n €2.300 miljard aan staatsobligaties groot worden, waarbij Italië de meeste schulden inbrengt met zo'n 40%. Duitsland zou 25% inbrengen. Het is de bedoeling dat de schulden in dit fonds over een periode van 25 jaar worden afgelost. Door het ontbreken van gedetailleerde cijfers blijft het voorstel vooralsnog ondoorzichtig wat betreft de opzet en insteek. Hierdoor is het lastig om vast te stellen of een dergelijk fonds kans van slagen heeft. Wat in ieder geval duidelijk moet zijn, is dat de eurolanden aansturen op een consolidatie van de publieke schulden tot onder de 60% van het BBP.
Lees ook het bericht in de Financial Times.
