Duitsland blijft zich verzetten tegen de verdere Europese integratie, waarin (een gedeelte van de) obligaties van de verschillende landen worden samengevoegd tot generieke 'Eurobonds' en waarin lidstaten afstand moeten nemen van een deel van hun fiscale souvereiniteit. Duitsland wordt gezien als het sterkste land in de Eurozone en betaalt daarom ook een geringe rentevergoeding op haar staatsobligaties. Zou het land meewerken aan verdere Europese integratie, dat zal dat vooamelijk de Duitsers in de portemonnee raken. De rente zal in dat geval hoger uitvallen, waardoor de staatsschuld van Duitsland duurder wordt. Volgens Angela Merkel is er nog een ander probleem met de zogeheten 'Eurobonds', want het neemt de discipline weg die landen nu nog opgelegd krijgen door de financiële markten. Er gaat volgens de Duitse bondskanselier een verkeerd signaal van uit, omdat de landen die goed beleid hebben gevoerd mogen opdraaien voor het renteverschil tussen de eigen obligaties en die van 'probleemlanden' als Griekenland, Italië, Spanje en Portugal.
Duitsland heeft daaaast de geschiedenis van een hyperinflatie in het achterhoofd, waardoor ze voet bij stuk houden als het gaat om degelijk monetair beleid. Duitsland probeert volgens Roberts ''vast te houden aan de regels waaronder ze de Duitse mark hebben ingeruild voor de euro''. Volgens die regels mag de ECB geen staatsobligaties van lidstaten opkopen, omdat hiermee een politiek doel gediend wordt ten koste van de waarde van de munt.
Omdat de druk steeds hoger wordt en de ECB niet wil ingrijpen met grootschalige aankopen van staatsobligaties neemt ook de druk op Duitsland toe. Volgens Paul Craig Roberts verstaat de EU onder Europese eenwording ''het laten verdwijnen van de souvereiniteit en financiële onafhankelijkheid van landen''. Om dat te bereiken moest de positie van Duitsland worden verzwakt, wat nu gebeurd is door de mislukte obligatieveiling.
Volgens Roberts is het helemaal niet logisch dat een Duitse obligatieveiling mislukt, omdat het land nog altijd wordt gezien als het land binnen de Eurozone met de sterkste economie. Dat het toch mis ging met de laatste obligatieveiling doet Roberts geloven dat er meer dingen gaande zijn. Hij zei tegenover Russia Today het volgende: ''Being in the way [Duitsland], the European Central Bank, I think the United States is part of it as well, the European Commission and private bankers of course, they engineered a failed auction''. Hij vervolgt: ''It was orchestrated against Germany to punish them and bring them around to the solution preferred by the banks''.
Banken in Europa hebben veel Europese staatsobligaties in de boeken staan waarop ze niet kunnen of willen afwaarderen. Daarom zouden ze volgens Robert Duitsland onder druk zetten, zodat die gaan handelen in het belang van de bankiers. Amerikaanse banken spelen ook een rol in de Europese schuldencrisis, omdat ze veel garanties (CDS'en) hebben afgegeven aan Europese banken. Mocht het echt aankomen op een default van één van de Europese lidstaten, dan komen Europese banken naar hun Amerikaanse collega's om hun verzekering uitbetaald te krijgen. Volgens Roberts is de boodschap in Duitsland aangekomen, want het zou bepaalde eisen omtrent het afboeken van staatsobligaties hebben teruggtrokken.
Roberts heeft geen harde bewijzen voor zijn claim, omdat die volgens hem simpelweg niet te vinden zijn zonder insider informatie. Hij baseert zijn analyse op het gegeven dat verschillende belangrijke posities in Europa worden bekleed door personen die nauwe banden hebben met Goldman Sachs, de Wereldbank en de Bank of Inteational Settlements. Als voorbeeld noemt hij de Italiaan Draghi (voorzitter van de ECB) en Mario Monti, die volgens Roberts bepaalde belangen (die van de bankiers) vertegenwoordigen. Goldman Sachs zou veel garanties hebben afgegeven op Europese staatsobligaties, waardoor ook Goldman Sachs belang heeft bij een 'stabiele' obligatiemarkt.
Het aanzetten van de geldpers van de ECB is wat de bankiers willen, omdat het de rentes op staatsobligaties drukt (en dus de waarde ervan ondersteunt). De kosten ervan worden via stijgende prijzen overgedragen naar het grote publiek, terwijl banken in dat geval ontzien worden.
