De State of the Union is vergelijkbaar met de troonrede op prinsjesdag, maar de verschillen zijn groot. In Nederland wordt koningin Beatrix niet na elk woord van enige betekenis onderbroken met een overweldigend applaus. Dat is in Amerika heel anders. Naast het “standaard” applaus dat na elke voorgelezen alinea volgt, bestaat er een overtreffende trap van applaus: de staande ovatie. De applausmachine maakt de State of the Union een lange zit. Dit jaar was er echter een noviteit in de wijze van communiceren. Via de website van het Witte Huis werd de rede voorzien van grafieken ter illustratie van Obama's pleidooi (zie hieronder).
Zonder enige twijfel stond de rede dit jaar bol van herverkiezingsretoriek. De thema's die hij uiteenzette concentreerden zich op fiscale hervormingen, het creëren van banen en het aanpakken van financiële fraude op Wall Street. Ook de inteationale positie van de Verenigde Staten kwam aan bod. Obama stelt dat de reputatie van Amerika in het buitenland beter is dan die geweest is en voegde daaraan toe dat hij er alles aan zal doen om de Verenigde Staten “het enige onmisbare land in wereldzaken” te laten zijn.
Wie het politieke en economische jargon uit zijn rede verwijderd en zijn beleidsvooemens reduceert voor wat zij zijn, komt tot het niet zo heel erg verassende inzicht dat de Verenigde Staten de weg van meer van hetzelfde bewandelen. Meer Keynesianisme, meer uitgaven, meer subsidies, meer protectionisme vis-a-vis het buitenland en allemaal onder de noemer van hervormingen en bezuinigingen en de weg vooruit. Het volgende interview op RT met professor Paul Sheldon Foote van de universiteit van Califoia ontleed de retoriek tot de essentie: “It's a charade”.
Dat de boodschap niet heel veel anders is dan voorgaande jaren, de volgende compilatie:
