Het is deze week tien jaar geleden dat Poetin een belangrijke toespraak hield voor de jaarlijkse veiligheidsconferentie in de Duitse stad München. Op 10 februari 2007 sprak hij met vooruitziende blik over veiligheidsvraagstukken die nu nog steeds actueel zijn, zoals de oplopende spanningen in het Midden-Oosten en de provocaties van de NAVO aan de grens met Rusland. Ook waarschuwt hij voor de gevaren van een unipolaire wereld, waarin één wereldmacht alle internationale afspraken kan overtreden en kan doen en laten wat ze wil.
Terugblikkend op deze toespraak van Poetin uit 2007 kunnen we concluderen dat de wereld niet veel veiliger geworden is. Een toename van terroristische aanslagen in Europa, de enorme vluchtelingenstroom vanuit gedestabiliseerde landen in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika en toenemende provocaties van de NAVO aan de Russische grens zijn voorbeelden van problemen waar de Russische president ons tien jaar geleden al voor waarschuwde. We hebben de toespraak voor u vertaald. We hebben voor de leesbaarheid enkele tussenkopjes toegevoegd.
Poetin: Ik ben dankbaar om uitgenodigd te worden voor deze representatieve conferentie van politici, militaire officiers, ondernemers en experts uit meer dan veertig verschillende landen. De opzet van deze conferentie stelt mij in de gelegenheid om excessieve beleefdheid te vermijden en niet in omslachtige, vriendelijke, maar nietszeggende diplomatieke termen te hoeven spreken. En als mijn commentaren polariserend lijken of niet gepast lijken voor onze collega’s, dan wil ik jullie vragen om niet boos op mij te worden. Dit is tenslotte slechts een conferentie. En ik hoop dat de voorzitter, de heer Teltschik, na de eerste twee of drie minuten van mijn toespraak, geen rood lampje zal laten branden.
Het is bij jullie allen bekend dat internationale veiligheid om veel meer zaken draait dan om militaire en politieke stabiliteit. Het heeft ook betrekking op de stabiliteit van de wereldeconomie, op armoedebestrijding, economische zekerheid en de ontwikkeling van een dialoog tussen verschillende beschavingen.
Dit universele, ondeelbare kenmerk van veiligheid komt tot uitdrukking in het basisprincipe “veiligheid voor één is veiligheid voor iedereen”. Zoals Franklin D. Roosevelt zei tijdens de eerste dagen na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog: “Als de vrede ergens in de wereld gebroken wordt, dan is de vrede in alle landen in de wereld in gevaar.”
Deze woorden blijven ook vandaag actueel. Het thema van deze conferentie – wereldwijde crises, globale verantwoordelijkheid – is daar toevallig een voorbeeld van.
Het is nog maar twee decennia geleden dat de wereld ideologisch en economisch verdeeld was. Het was het gigantische strategische potentieel van de twee supermachten dat voor wereldwijde veiligheid zorgde.
Deze globale impasse drukte de grote sociale en economische problemen naar de marges van de internationale gemeenschap en de wereldagenda. En, net als in iedere oorlog, liet de Koude Oorlog ons achter met voldoende munitie, figuurlijk gesproken. Daarmee doel ik op ideologische stereotypes, dubbele standaarden en andere aspecten die kenmerkend zijn voor het Koude Oorlog denken. De unipolaire wereld die werd voorgesteld na de Koude Oorlog kwam ook niet tot uitwas.
Unipolaire wereld
De geschiedenis van de mensheid is zonder twijfel door unipolaire periodes gegaan en heeft ook aspiraties gezien richting een wereldoverheersing. Wat is er nog niet gebeurd in de wereldgeschiedenis?
Maar wat is een unipolaire wereld? Hoewel men deze term misschien zal romantiseren komt het uiteindelijk neer op een situatie met één centrale autoriteit, één centrale macht en één centrum van besluitvorming. Het is een wereld waarin er één meester is, één soevereiniteit. En uiteindelijk is dit niet alleen schadelijk voor alle landen die in dit systeem zitten, maar ook voor de wereldmacht zelf, omdat die zichzelf van binnenuit kapot zal maken.
En dit heeft zeker niets gemeenschappelijk met een democratie. Omdat, zoals jullie weten, democratie de macht is van de meerderheid in het licht van de interesses en meningen van de minderheid.
Toevallig wordt Rusland voortdurend de les gelezen over democratie. Maar op één of andere manier is diegene die het ons probeert te leren niet bereid om zelf te leren.
Ik ben van mening dat het unipolaire model niet alleen onacceptabel, maar ook onmogelijk is in de hedendaagse wereld. En dit is niet alleen omdat voor een individueel leiderschap in de hedendaagse wereld – juist in de hedendaagse wereld – de militaire, politieke en economische middelen niet voldoen. Maar nog belangrijker is dat het model zelf gebrekkig is, omdat er in de moderne beschaving geen moreel fundament voor is of kan zijn.
Wat we vandaag de dag zien gebeuren – en dat zijn we nog maar net mee begonnen – is een poging om precies dit concept te introduceren op het wereldtoneel, het concept van een unipolaire wereld. En met welke resultaten?
Eenzijdige en vaak illegitieme acties hebben geen enkel probleem opgelost. Sterker nog, ze hebben nieuwe menselijke tragedies en nieuwe conflictgebieden gecreëerd. Oordeel zelf: zowel oorlogen als lokale en regionale conflicten zijn er niet minder op geworden. De heer Teltschik verwees hier al subtiel naar. En het zijn niet minder mensen die in deze conflicten om het leven komen, er sterven er meer dan ooit tevoren. Aanzienlijk meer, aanzienlijk meer!
Meer militair geweld
Vandaag de dag zijn we getuige van een bijna onbeperkt gebruik van geweld – militair geweld – in internationale relaties. Een kracht die de wereld in een afgrond van permanent conflict stort. Het gevolg daarvan is dat we niet voldoende kracht hebben om een allesomvattende oplossing te vinden voor welk conflict dan ook. Ook wordt het onmogelijk om politieke oplossingen te vinden.
We zien een groeiende minachting voor het basisprincipe van internationaal recht. En onafhankelijke wettelijke normen komen in werkelijkheid steeds dichter bij het wettelijke systeem van één land te liggen. In eerste plaats is het de Verenigde Staten, die de landsgrenzen om iedere mogelijke manier overtreden heeft. Dit is zichtbaar in het economische, politieke, culturele, en educatieve beleid dat ze oplegt aan andere landen. Nou, wie vindt dit leuk? Wie wordt daar blij van?
In internationale relaties zien we een toenemende wens om vraagstukken volgens zogeheten ‘politieke doelmatigheid’ op te lossen, gebaseerd op het huidige politieke klimaat.
Dit is natuurlijk extreem gevaarlijk, omdat het resultaat hiervan is dat niemand zich meer veilig voelt. Dit wil ik graag benadrukken: Niemand voelt zich veilig! En dat komt omdat niemand het gevoel heeft dat het internationale recht als een stenen muur bescherming biedt. Dit beleid stimuleert logischerwijs een wapenwedloop. De dominantie van deze macht moedigt een aantal landen aan om massavernietigingswapens te bemachtigen. Bovendien zijn er significante nieuwe bedreigingen – die we overigens al langer kennen – verschenen, dreigingen zoals terrorisme hebben een globaal karakter gekregen.
Ik ben ervan overtuigd dat we een beslissend moment bereikt hebben waarop we serieus moeten nadenken over de architectuur van wereldwijde veiligheid.
Multi-polaire wereld
We moeten verder gaan met het vinden van een redelijke balans tussen de tussen alle deelnemers in de internationale dialoog. Vooral nu het internationale landschap zo gevarieerd is en het zo snel verandert, veranderingen in het perspectief van de dynamische ontwikkeling van een groot aantal landen en regio’s.
De bondskanselier noemde dit al. Het gecombineerde bbp van landen als India en China is, gemeten naar koopkracht, al groter dan dat van de Verenigde Staten. En een soortgelijke berekening van het bbp van de BRICS landen Brazilië, Rusland, India en China is al groter dan het totale bbp van de Europese Unie. Volgens experts zal deze kloof in de toekomst alleen maar verder toenemen.
Er is geen reden om te twijfelen dat het economische potentieel van deze nieuwe centra van economische groei uiteindelijk omgezet zal worden naar politieke invloed en dat daarmee de multi-polariteit wordt versterkt.
Dit hangt samen met een aanzienlijke toename in de rol van multilaterale diplomatiek. De noodzaak voor principes als openheid, transparantie en voorspelbaarheid in politiek is onbetwist en het gebruik van geweld zou een zeer uitzonderlijke maatregelen moeten zijn, net als de doodstraf dat is in het rechtssysteem van bepaalde landen.
Interventies
Echter, vandaag de dag zijn we getuige van het tegenovergestelde, namelijk een situatie dat landen die zelfs aan moordenaars en andere gevaarlijke criminelen geen doodstraf opleggen, luchtig deelnemen aan militaire operaties die je moeilijk als legitiem kunt beschouwen. En het is een feitelijke constatering dat er mensen om het leven komen bij deze conflicten. Honderden en duizenden burgers!
Maar tegelijkertijd komt de vraag op of we onverschillig en afzijdig moeten blijven voor de verschillende interne conflicten binnen landen, ten aanzien van autoritaire regimes, dictators en de toename van het aantal massavernietigingswapens. Dit was ook de kern van de vraag die mijn collega Liebermann vroeg aan de bondskanselier. Als ik je vraag juist heb begrepen, dan is dat natuurlijk een serieuze vraag! Kunnen we onverschillige toeschouwers zijn ten aanzien van wat er gebeurt? Ik zal ook proberen deze vraag te beantwoorden: Natuurlijk niet.
Maar hebben we de middelen om deze dreigingen te bestrijden? Zeker weten. Het volstaat om naar de recente geschiedenis te kijken. Heeft ons land niet een vreedzame transitie naar democratie gekend? Inderdaad, we zijn getuige geweest van een vreedzame transformatie van het Sovjetregime – een vreedzame verandering! En wat voor regime! En met wat voor wapens, zelfs nucleaire wapens! Waarom zouden wij nu bij iedere gelegenheid moeten beginnen met schieten en bombarderen? Is het zo dat zonder de dreiging van wederzijdse vernietiging we onvoldoende politieke cultuur en respect voor democratische waardes en de rechtstaat hebben?
Internationaal recht
Ik ben ervan overtuigd dat de Verenigde Naties het enige mechanisme is dat uiteindelijk de beslissing moet nemen over het gebruiken van militair geweld. En in samenhang daarmee begrijp ik ook niet wat de Italiaanse minister van Defensie zojuist zei, of dat wat hij zij onnauwkeurig was. In ieder geval maakte ik eruit op dat het gebruik van geweld alleen legitiem is als de beslissing genomen wordt door de NAVO, de EU of de Verenigde Naties. Als hij er echt zo over denkt, dan verschillen wij van mening. Of dan heb ik het niet goed begrepen.
Het gebruik van geweld kan alleen als legitiem beschouwd worden als de beslissing is goedgekeurd door de Verenigde Naties. En we hoeven de Verenigde Naties niet te vervangen door de EU of de NAVO. Wanneer de Verenigde Naties daadwerkelijk de krachten van de internationale gemeenschap kan verenigen en daadwerkelijk kan reageren op gebeurtenissen in verschillende landen – en we de minachting van het internationaal recht achter ons laten – dan kan de situatie veranderen. Anders komen we simpelweg uit op een doodlopende weg, waarin het aantal foute beslissingen zich zal opstapelen. Daarom is het van belang dat de internationale wetten een universeel karakter hebben, zowel in het ontwerp als in de toepassing van de normen. En we moeten niet vergeten dat democratische politieke acties hand in hand gaan met debat en een uitvoerig proces van besluitvorming.
Nucleaire ontwapening
Het potentiële gevaar van een destabilisering van de internationale relaties staat in direct verband met de stagnerend ontwapening. Rusland steunt een nieuwe dialoog ten aanzien van dit belangrijke vraagstuk.
Het is belangrijk om het internationale bouwwerk ten aanzien van het ontmantelen van wapens in stand te houden en daarmee de continuïteit te waarborgen van het terugdringen van nucleaire wapens. Samen met de Verenigde Staten van Amerika hebben we overeenstemming bereikt om onze nucleaire capaciteiten terug te brengen naar 1700 tot 2000 kernkoppen op 31 december 2012. Rusland heeft de intentie om zich aan deze verplichting te houden. We hopen dat onze partners ook op een transparante wijze zullen handelen en zich ervan zullen weerhouden een paar honderd overtollige kernraketten te bewaren voor een regenachtige dag.
Als de Amerikaanse minister van Defensie vandaag verklaart dat de Verenigde Staten deze wapens niet zullen achterhouden, dat ze deze niet spreekwoordelijk onder het tapijt of het kussen zullen bewaren, dat we deze verklaring dan zullen aanmoedigen. Het zou een zeer belangrijke verklaring zijn.
Rusland houdt strikt vast en heeft de intentie om ook strikt vast te blijven houden aan het non-proliferatieverdrag van nucleaire wapens en aan het multilaterale toezicht voor rakettechnologie. De principes die in deze documenten zijn vastgelegd zijn universeel.
In samenspraak hiermee wil ik ook in herinnering roepen dat de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten in de jaren tachtig een overeenkomst bereikten over de vernietiging van een heel scala aan raketten voor korte en middellange afstand, maar deze overeenkomst had geen universeel karakter.
Vandaag de dag zijn er veel landen die deze raketten hebben, waaronder de Democratische Volksrepubliek van Noord-Korea, India, Iran, Pakistan en Israel. Veel landen werken aan deze systemen en zijn van plan deze op te nemen in hun wapenarsenaal. En alleen de Verenigde Staten en Rusland dragen verantwoordelijkheid om niet zulke wapensystemen te ontwikkelen. Het is overduidelijk dat in deze omstandigheden we na moeten denken over onze eigen veiligheid.
Tegelijkertijd is het onmogelijk om sancties op te leggen aan nieuwe, destabiliserende high-tech wapens. Het behoeft geen toelichting om te zeggen dat het gaat om het voorkomen van nieuwe confrontaties, vooral in de ruimte. Star Wars is niet langer een fantasie, het is een realiteit. Midden jaren tachtig waren onze Amerikaanse partners al in staat om hun eigen satelliet te onderscheppen.
De opinie van Rusland is dat militarisering van de ruimtevaart onvoorspelbare consequenties kan hebben voor de internationale gemeenschap en dat het niets minder kan provoceren dan het begin van een nieuw nucleair tijdperk. En we hebben al meer dan eens initiatief genomen om het gebruik van wapens in de ruimte te voorkomen.
Vandaag wil ik jullie vertellen dat we een project hebben voorbereid om overeenstemming te bereiken over de preventie van het gebruik van wapens in de ruimte. En in de nabije toekomst zullen we deze als een officieel voorstel naar onze partners sturen. Laten we hier samen aan werken.
Plannen voor de uitbreiding van bepaalde elementen van het anti-raketschild in Europa zijn voor ons niet minder dan verontrustend. Wie is er gebaat bij de volgende stap in wat een onvermijdelijke wapenwedloop zal worden? Ik twijfel er ten zeerste aan of de Europeanen dat zelf willen.
Raketten met een bereik van vijf tot achtduizend kilometer die werkelijk een bedreiging vormen voor Europa bestaan niet in de zogenaamde ‘probleemlanden’. Ook zal het ind e nabije toekomst niet gebeuren. Iedere denkbeeldige lancering van – bijvoorbeeld – een Noord-Koreaanse raket richting de Verenigde Staten via Europa is overduidelijk in strijd met de wet van ballistiek. Zoals we in Rusland zouden zeggen: dat is hetzelfde als dat je met je rechterhand je linkeroor probeert te bereiken.
En hier in Duitsland kan ik me er niet van weerhouden de betreurenswaardige staat van het Verdrag van Conventionele Strijdkrachten in Europa te noemen. De aangepaste versie van dit verdrag werd in 1999 ondertekend. Dit verdrag hield rekening met de nieuwe geopolitieke realiteit, namelijk de eliminatie van het Warschaupact. We zijn zeven jaar verder en slechts vier staten hebben dit verdrag geratificeerd, inclusief de Russische Federatie.
Expansie NAVO
NAVO-landen hebben openlijk verklaard dat ze dit document niet zullen ratificeren, inclusief de passages over restricties aan de flanken (het stationeren van een bepaald aantal gewapende troepen in de grensgebieden), totdat Rusland haar militaire bases in Georgië en Moldavië weghaalt. Ons leger is zich aan het terugtrekken uit Georgië, zelfs volgens een versneld schema. We hebben de problemen met onze Georgische collega’s opgelost, zoals jullie allemaal weten. Er zijn nog steeds 1.500 militairen in Moldavië die vredesoperaties uitvoeren en die wapendepots met munitie uit de Sovjettijd bewaken. We praten hier voortdurend over met de heer Solana en hij kent onze positie. We zijn bereid om meer stappen in deze richting te zetten.
Maar wat gebeurt er ondertussen? Tegelijkertijd is er de zogenaamde flexibele frontlinie van Amerikaanse bases die per stuk tot 5.000 militaire huisvesten. Het blijkt dat de NAVO haar frontlinie troepen bij onze grenzen heeft gestationeerd, terwijl wij ons aan de verplichtingen uit het verdrag houden en niet reageren op deze acties.
Ik denk dat het overduidelijk is dat de expansie van de NAVO geen enkele relatie heeft met de modernisering van de alliantie zelf of met het garanderen van de veiligheid in Europa. Integendeel, het is een serieuze provocatie die het niveau van onderling vertrouwen schaadt. En wij hebben het recht om ons de vraag te stellen: Tegen wie is deze expansie gericht? En wat is er gebeurd met de toezegging van onze Westerse partners na de ontmanteling van het Warschaupact? En waar zijn die verklaringen vandaag de dag?
Niemand weet zich deze nog te herinneren. Maar ik zal jullie vertellen wat er toen gezegd is. Ik wil graag de toespraak van NAVO generaal Woerner in Brussel van 17 mei 1990 in herinnering roepen. Hij zij destijds “het feit dat we bereid zijn geen NAVO troepenmacht voorbij Duits grondgebied te stationeren geeft Rusland een degelijke garantie van veiligheid”. Waar zijn deze garanties?
De stenen en betonblokken van de Berlijnse Muur zijn al lang weggegeven als souvenirs. Maar we moeten niet vergeten dat de van van de Berlijnse Muur mogelijk was dankzij een historische keuze, die ook gemaakt werd door de bevolking van Rusland. Een keuze voor democratie, vrijheid, openheid en oprecht partnerschap met alle leden van de grote Europese familie.
En nu proberen zij een nieuwe scheidingslijn met nieuwe muren op te trekken. Deze muren mogen dan wel denkbeeldig zijn, ze zorgen desondanks voor meer verdeeldheid. Het zijn nieuwe grenzen die ons continent verdelen. En is het mogelijk dat we opnieuw jaren, decennia en verschillende generaties van politici nodig hebben voordat we deze nieuwe muren weer afgebroken hebben?
Non-proliferatie
We zijn ondubbelzinnig in onze voorkeur voor een versterking van het regime van non-proliferatie. De huidige internationale wettelijke principes stellen ons in staat technologieën te ontwikkelen voor het gebruik van nucleaire technologie voor vreedzame doeleinden. Veel landen hebben goede redenen om kernenergie te ontwikkelen als basis voor energie-onafhankelijkheid. Maar we begrijpen ook dat deze technologieën snel getransformeerd kunnen worden in nucleaire wapens.
Dit zorgt voor serieuze internationale spanningen. De situatie omtrent het nucleaire programma van Iran is daar een goed voorbeeld van. En als de internationale gemeenschap geen redelijke oplossing kan vinden voor het oplossingen van deze conflicterende belangen, dan zal de wereld blijven lijden onder soortgelijke destabiliserende crisis, om de simpele reden dat er meer landen zijn zoals Iran. Dat weten we allebei. We zullen daarom voortdurend een strijd voeren tegen de dreiging van de ontwikkeling van massavernietigingswapens.
Vorig jaar kwam Rusland met een initiatief om internationale centrale voor verrijking van uranium op te zetten. We staan open voor de mogelijkheid om dergelijke centra te openen, niet alleen in Rusland maar ook in andere landen die een legitieme basis hebben voor het gebruik van nucleaire technologie voor civiele doeleinden. Landen die kernenergie willen ontwikkelen kunnen een garantie geven dat ze de brandstof voor kernenergie verkrijgen uit directe samenwerking met deze centra. En deze centra zullen, uiteraard, opereren onder strikt toezicht van het Internationaal Atoomagentschap.
De laatste initiatieven die de Amerikaanse president George Bush heeft voorgesteld zijn in overeenstemming met het Russische voorstel. Ik ben van mening dat Rusland en de Verenigde Staten objectieve en gelijke interesse hebben in een versterking van het regime van non-proliferatie van massavernietigingswapens. Het zijn tenslotte precies deze landen, met leidinggevende nucleaire capaciteiten, die zich als leiders moeten opstellen in nieuwe, strikte maatregelen voor non-proliferatie. Rusland is daar klaar voor. We zijn hierover in gesprek met onze Amerikaanse vrienden.
In het algemeen zouden we moeten praten over de totstandkoming van een heel systeem van politieke prikkels en economische stimuleringen, waarbij het niet in het belang van staten is om hun eigen nucleaire brandstof te ontwikkelen, maar waarin ze wel de mogelijkheid behouden om kernenergie te ontwikkelen en hun energiebeleid te versterken.
Met betrekking tot dit onderwerp wil ik ook in meer detail praten over internationale samenwerking op het gebied van energie. De bondskanselier sprak hier al kort over. Ten aanzien van de energiesector heeft Rusland de intentie om uniforme marktprincipes en transparante voorwaarden voor iedereen te maken. Het is duidelijk dat de energieprijzen door de vrije markt bepaald moeten worden, in plaats van dat deze overgeleverd zijn aan politieke speculatie, economische druk en chantage.
Investeringen
We zijn bereid om samen te werken. Buitenlandse bedrijven nemen deel in al onze grote energieprojecten. Volgens verschillende schattingen wordt 26% van de olieproductie in Rusland gedaan met buitenlandse kapitaal. Denk daar eens over na! Probeer maar eens een vergelijkbaar voorbeeld te vinden van Russische bedrijven die zo actief deelnemen in essentiële economische sectoren in Westerse landen. Die voorbeelden zul je niet vinden, want die zijn er niet!
Ik wil ook de verhouding tussen buitenlandse investeringen in Rusland en Russische investeringen in het buitenland in herinnering roepen. Die verhouding is ongeveer vijftien om één. Dit is een duidelijk voorbeeld van de openheid en stabiliteit van de Russische economie.
Economische zekerheid is een gebied waarin we ons allemaal moeten houden aan uniforme principes. We zijn bereid op een eerlijke manier te concurreren. Om die reden verschijnen er steeds meer mogelijkheden in de Russische economie. Experts en onze Westerse partners evalueren deze veranderingen op objectieve wijze. Als zodanig is de kredietwaardigheid van Rusland volgens de OESO verbeterd en zijn we gestegen van de vierde naar de derde groep. En vandaag in Munchen wil ik van de gelegenheid gebruikmaken om onze Duitse collega’s te bedanken voor hun steun in deze beslissing.
Zoals jullie weten is het proces van Russische toetreding tot de Wereldhandelsorganisatie (WHO) in de finale fase. Ik wil graag zeggen dat we in deze lange, moeilijke gesprekken meerdere keren woorden hebben gehoord over vrijheid van meningsuiting, vrijhandel en gelijke kansen, maar dat die om één of andere reden exclusief van toepassing waren op de Russische markt.
Armoedebestrijding
En er is nog een belangrijk thema dat een directe impact heeft op de wereldwijde veiligheidssituatie. Vandaag de dag wordt er veel gesproken over de strijd tegen armoede. Maar wat wordt er precies op dit vlak gedaan? Aan de ene kant worden er financiële middelen ingezet voor programma’s die de armste landen in de wereld moeten helpen, in sommige gevallen zelfs substantiële bedragen. Maar om eerlijk te zijn – en velen van jullie weten dit – zijn deze programma’s verbonden met de ontwikkeling van bedrijven uit diezelfde donorlanden. En aan de andere kant houden de ontwikkelde landen vast aan hun landbouwsubsidies en beperken ze sommige landen de toegang tot technologisch geavanceerde producten.
En laten we de dingen noemen voor wat ze zijn: De ene hand geeft ontwikkelingshulp, terwijl de andere hand niet alleen de economische achterstand in stand houdt, maar ook de winsten daarvan plukt. De toename van sociale spanningen in achtergestelde regio’s lijdt onvermijdelijk tot een groei van radicalisme en extremisme. Het voedt terrorisme en locale conflicten. En als dit allemaal gebeurt in een regio zoals het Midden-Oosten, waar men in toenemende mate het gevoel krijgt dat de wereld oneerlijk is, dan bestaat het risico van wereldwijde destabilisering.
Het is overduidelijk dat de leidinggevende landen in de wereld deze dreiging moeten zien. En dat ze daarom meer democratische en eerlijke wereldwijde economische relaties moeten opbouwen, een systeem dat iedereen de kans geeft om zichzelf te ontwikkelen.
OVSE
Dames en heren, nu ik spreek op een conferentie over veiligheidsbeleid is het voor mij onmogelijk om niet iets te zeggen over de activiteiten van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE). Zoals jullie wel bekend is werd deze organisatie opgezet om – en ik benadruk dit – alle aspecten van veiligheid te bestuderen: militair, politiek, economisch, humanitair en in het bijzonder de relatie tussen deze gebieden.
Maar wat zien we vandaag de dag gebeuren? We zien dat deze balans overduidelijk vernietigd is. Mensen proberen de OVSE om te vormen tot een vulgair instrument om buitenlands beleid te promoten dat in het belang is van één land of een groep van landen. En deze taak wordt vervuld door een bureaucratisch apparaat dat absoluut op geen enkele wijze verbonden is met de oprichters. Procedures van besluitvorming en de betrokkenheid van zogeheten non-gouvernementele organisaties zijn toegespitst op deze taak. Deze organisaties zijn formeel onafhankelijk, maar zijn met opzet gefinancierd en daarom onder controle.
Volgens de documenten van de oprichting is de OVSE in humanitaire zin ontworpen om lidstaten te helpen bij het observeren van internationale mensenrechten. Dit is een belangrijke taak en wij steunen deze. Maar dat is niet hetzelfde als inmenging in de interne zaken van andere landen en al helemaal niet hetzelfde als het opleggen van een regime dat bepaalt hoe deze landen moeten leven en zich moeten ontwikkelen.
Het is overduidelijke dat dergelijke inmenging de ontwikkeling van democratische staten niet stimuleert. Eerder het tegenovergestelde, het maakt ze afhankelijk en als gevolg daarvan politiek en economisch instabiel. We verwachten dat de OVSE gestuurd wordt door haar primaire taken en relaties met soevereine staten opbouwt op basis van respect, vertrouwen en transparantie.
Ter afsluiting wil ik graag het volgende opmerken. We horen vaak van onze partners, inclusief de Europese partners, dat Rusland een meer actieve rol moet spelen in wereldwijde zaken. Daar wil ik graag wat over zeggen. Het is amper noodzakelijk om ons hiertoe aan te sporen. Rusland is een land met een geschiedenis van meer dan duizend jaar en heeft praktisch altijd het privilege gehad om een onafhankelijk buitenlands beleid te kunnen voeren.
We gaan deze traditie vandaag niet veranderen. Tegelijkertijd zijn we er ons goed van bewust hoe de wereld veranderd is. We hebben een realistische kijk op onze kansen en ons potentieel. En natuurlijk willen we graag een interactie met verantwoorde en onafhankelijke partners, met wie we samen kunnen worden om een eerlijke en democratische wereldorde op te bouwen die niet alleen onze veiligheid en voorspoed garandeert, maar die van ons allemaal.
Dank voor uw aandacht.
