Is het Amerikaanse banencijfer van 288.000 echt zo goed?

Vandaag werd bekendgemaakt dat er in de maand juni 288.000 nieuwe banen zijn gecreëerd, veel meer dan de 215.000 waar analisten op rekenden. Daarnaast werd ook het banencijfer van de vorige maand fors naar boven bijgesteld. Zodoende was juni al de vijfde maand op rij met een banengroei van meer dan 200.000. Mede als gevolg daarvan zakte het werkloosheidspercentage naar 6,1%, het laagste niveau sinds het uitbreken van de crisis. Dat klinkt als goed nieuws, maar zijn de banencijfers ook echt zo goed? Zero Hedge plaatst de nodige kanttekeningen bij het banencijfer dat de Dow Jones boven de 17.000 punten zette.

Zo is de daling van de werkloosheid van 6,3% naar 6,1% in de maand juni voor een groot deel te verklaren door een toenemend aantal Amerikanen dat niet langer actief meer op zoek is naar werk. Deze groep mensen komen in de categorie Not in Labor Force en worden vervolgens niet meer aangemerkt als werkzoekend en ook niet als werkloos. Ze tellen simpelweg niet meer mee. In de maand juni groeide deze groep Amerikanen met 111.000 naar een all-time high van 92,12 miljoen personen. Dat is bijna 30% van de totale Amerikaanse bevolking!

Zou je deze werkloze Amerikanen ook als zodanig erkennen in de statistieken, dan zou er een veel hoger werkloosheidspercentage uit komen dan 6,1%. Een betere manier om de situatie op de arbeidsmarkt te beoordelen is om te kijken naar de participatiegraad, het percentage van de Amerikanen dat kan werken dat ook daadwerkelijk een baan heeft. Een ander cijfer is de Employment-Population ratio. Deze staat op dit moment op 59%. Dat is weliswaar beter dan de situatie in 2010 en 2011, maar het herstel is lang niet zo krachtig als de officiële werkloosheid van 6,1% doet suggereren. De grafieken zien er als volgt uit.

Participatiegraad kwakkelt op 35-jaars dieptepunt (Bron: Zero Hedge)

Percentage Amerikanen met een baan herstelt nauwelijks (Bron: Zero Hedge)

Banencijfer zegt niet alles

Dat de Amerikaanse arbeidsmarkt er nog steeds niet heel goed uitziet blijkt ook wel uit het feit dat steeds meer fulltime banen plaats maken voor part-time banen. Dat hoeft niet per se slecht te zijn, ware het niet dat de gemiddelde inkomens al jaren stagneren. De stijging van de lonen is in ieder geval veel lager dan de stijging van de kosten van levensonderhoud. De kwaliteit van de banen is minstens zo belangrijk als de kwantiteit van banen. Hoewel de Amerikaanse economie langzaam uit het dal lijkt te kruipen kunnen we de presentatie van de officiële werkloosheid als bijzonder optimistisch beschouwen.

Inkomens stijgen veel minder snel dan de kosten van levensonderhoud (Bron: Zero Hedge)