Deze bijdrage is afkomstig van Beurshalte
Als we alle verhalen over het overleg over Griekenland op een rij zetten, dan is één conclusie onvermijdelijk. Alexis Tsipras heeft namens Griekenland op alle fronten een zware nederlaag geleden. De schuldeisers hebben op hun beurt een soort van regime change tot stand gebracht. De Grieken zijn geen baas meer in eigen huis. Dat zet de relatie tussen Brussel en het Griekse volk voor langere tijd op scherp. Het ergste wapenfeit van Brussel is echter, dat het idee van een monetaire unie als tussenstap naar een democratische politieke unie afgelopen weekeinde is vermoord.
Daar kunnen tragische consequenties uit voortvloeien. Het kan uitmonden in een terugkeer van het nationalisme van begin van de 20ste eeuw. Daar heeft Europa een zeer hoge rekening voor betaald. Daarnaast lijkt de eurozone nu verworden tot een systeem van vaste wisselkoersen met slechts een valuta. Dat systeem staat nog slechts ten dienste van Duitsland en wee degenen die zich willen verzetten tegen deze nieuwe orde.
Het was immers Duitsland bij monde van Wolfgang Schäuble, dat met een formeel voorstel kwam om de Grieken (tijdelijk) uit de eurozone te zetten. Daarmee is nu een taboe van tafel. Dat betekent dat we in de toekomst nieuwe voorstellen mogen tegemoet zien om lastige landen als Griekenland uit de eurozone te zetten. Lastig betekent hier, dat nu nog zelfstandige naties het niet moeten wagen om de Duitse orthodoxe economische leer in twijfel te trekken.
Europees dictaat
Wat moeten de Grieken doen? Wat kunnen ze nog doen? Zullen ze instemmen met een programma, waarvoor de eigen regering geen volmacht meer heeft? Het programma is in een democratisch referendum verworpen en Griekenland is gedwongen het te accepteren op straffe van totale economische vernietiging. Heeft een programma, dat op zo veel weerstand stuit wel ooit kans van slagen? Vooralsnog moeten de Grieken wel. Er rest hen geen andere keuze.
Het dictaat, opgelegd aan Athene, mag voorlopig nog op brede politieke steun rekenen. Maar hoe lang duurt het nog voordat de kleinere lidstaten zich gaan realiseren, dat ook zij nu een gemakkelijk doelwit zijn geworden voor de willekeur van de grote jongens in de eurozone? Is dat een duurzame optie? Tot dusverre kwam het idee van een exit uit de eurozone nimmer ter tafel. Het politieke commitment van alle lidstaten was tot nu toe groot. Alle landen wilden deel hebben aan dat ambitieuze proces van de Europese eenwording en integratie. Als je dat politieke wensdenken voor een ogenblik wegdenkt, dan doemt er een heel ander beeld op. Puur economisch gesproken heeft alleen Duitsland echt profijt bij de euro. Landen als Nederland en Oostenrijk genieten ook voordelen, zij het minder. De financiële crisis maakte echter duidelijk, dat ook deze landen kwetsbaar waren. Voor een land als Italië is de euro op een regelrechte ramp uitgelopen. Sinds de introductie van de euro in 1999 is er geen verbetering van de productiviteit te bespeuren. Vòòr de invoering van de eenheidsmunt kende het land mooie cijfers. Is het ondenkbaar dat Italië op een kwade dag besluit zijn heil buiten de eurozone te zoeken? Niet langer!
Als het project van de eurozone beroofd wordt van het ideaal van de politieke en economische unie, dan is het gedaan! Staten zullen nog slechts aan het project willen deelnemen op basis van het wegen van de voor- en nadelen. Er zal dus altijd de mogelijkheid bestaan, dat een land zijn denkt dat het beter is om uit te stappen. Europa heeft afgelopen week het slechts denkbare resultaat geboekt voor de toekomst van de eurozone!
Cor Wijtvliet
Hoofdredacteur Beurshalte.nl
Over Beurshalte:
Dagelijks publiceert Beurshalte nieuwsbrieven en columns van leden van de redactie en van gastauteurs over de wereld van beleggen en alles wat ermee samenhangt. Daarnaast publiceert beurshalte wekelijks een nieuwsbrief met unieke inhoud over relevante beleggingsthema’s. Belangstellende lezers kunnen een gratis abonnement nemen. Als u geïnteresseerd bent, kunt u zich hier aanmelden!
