Wie de ontwikkelingen in de valutamarkt in perspectief wil plaatsen doet er goed aan wat meer afstand te nemen en ook de goudprijs in de vergelijking te betrekken. Historisch gezien hebben goud en geld altijd enige relatie met elkaar gehad, omdat men altijd terugkeert naar goud als het stabiele uitgangspunt in de vergelijking. Goud is schaars, heeft een vrij stabiel aanbod, vergaat niet en is relatief makkelijk op te delen en te transporteren. Vandaar dat de meeste centrale banken sinds jaar en dag wat goud in de kluis leggen om de waarde van hun valuta te verdedigen.
Goud functioneert vandaag de dag niet als geld in circulatie, maar daarmee is de rol van het edelmetaal zeker niet uitgespeeld. Niet voor niets diversificeren veel landen met veel buitenlandse valutareserves steeds meer richting goud, denk bijvoorbeeld aan Rusland, China, Brazilië, India en andere opkomende markten. De stijgende goudprijs was voor deze landen geen reden om hun aankopen terug te schroeven, integendeel. Ook zij weten dat de berg aan schuldpapieren langzaam maar zeker aan koopkracht zullen verliezen en dus geen solide fundament zijn op de balans.
Als we de waarde van de Amerikaanse dollar afzetten tegen andere valuta – zoals het Britse pond, de Japanse yen, de euro en de Zwitserse franc – dan zou men de conclusie kunnen trekken dat de Amerikaanse dollar het niet veel slechter of beter doet dan andere grote valuta. Maar als we diezelfde dollars willen omruilen voor goud, dan blijkt dat de koopkracht sinds 2000 hard achteruit is gegaan. Het waardeverlies van een munt blijkt dus moeilijk af te leiden uit een wisselkoers, omdat ook al deze andere munten aan waarde verliezen tegenover goud. Wat de wisselkoers in feite laat zien is welke valuta op een bepaald moment het snelste en het langzaamste aan waarde verliest tegenover het gele metaal.
ht: @darenpa72
Wisselkoersen laten niet zien dat valuta de afgelopen twaalf jaar onafgebroken aan waarde verloren tegenover goud (Bron: St. Louis Fed)
