Het is nog onduidelijk van wie de brief afkomstig is, maar de Occupy beweging in Frankfurt verklaarde in elk geval niets te maken te hebben met de bombrief. Nadat bekend was geworden dat er een bombrief was verstuurd heeft de Deutsche Bank haar veiligheidsmaatregelen aangescherpt. De politie zou ook andere banken hebben gewaarschuwd om voorzichtig en oplettend te handelen.
Josef Ackermann is al tien jaar bestuursvoorzitter van de Deutsche Bank en heeft in al die jaren steeds aangedrongen op het vergroten van de winstgevendheid van de bank. Hij eiste van zijn medewerkers een retu on equity van 25%, een percentage dat hij in 2010 heeft bijgesteld naar een eveneens ambitieuze 15%. Om die doelstelling te halen nam de bank veel risico's, die volgens Ackermann alleen aanvaardbaar waren omdat de bank 'too-big-to-fail' zou zijn. Een dikke vinger naar de belastingbetaler, want die zou de rekening gepresenteerd krijgen op het moment dat de bank echt gered moet worden door de staat. Zo lang het goed gaat is de Deutsche Bank een winstmachine, die veel rendement oplevert voor aandeelhouders én voor Josef Ackermann zelf. Zo verdiende de man volgens de Financial Times €9,4 miljoen in 2009 en €8,8 miljoen in 2010. Het bedrijf boekte in 2010 een winst van €5 miljard.
Volgens Simon Johnson, voormalig econoom bij het IMF, is Ackermann vanwege zijn hoge winstdoelstelling één van de gevaarlijkste bankiers ter wereld. De Deutsche Bank zou slechts 4% aan eigen kapitaal aanhouden, een hefboomfactor van 25x. Volgens Johnson denken toezichthouders nog steeds dat banken niet onderworpen kunnen worden aan strictere regels, omdat dat de economie schade zou toebrengen. Omdat banken door de lage kapitaaleisen nog steeds veel risico's kunnen nemen is de basis voor een nieuwe crisis al gelegd, zo beweert de oud-econoom van het IMF.
In de reguliere media wordt Josef Ackermann nog vaak geassocieerd als man van het kapitalisme, waarschijnlijk vanwege zijn hebzucht dat als deugd gezien kan worden in een zuivere kapitalistische economie. Echter vergeten ze erbij te zeggen dat Ackermann dat doet over de rug van de belastingbetaler, want hij neemt bewust risico's die hij niet had kunnen of mogen nemen als de bank niet stiekem kon vertrouwen op een bailout door de Duitse belastingbetaler. Het is dan ook opvallend dat Ackermann tot die paar zakenmensen behoort die bodyguards bij zich hebben.
Josef Ackermann vertrouwt op de belastingbetaler als het mis gaat
