Judge Rakoff, de SEC en Citigroup
Citigroup werd vorig jaar door de SEC vervolgd voor het verkopen van $1 miljard aan gesecuritiseerd chemisch hypotheekafval aan beleggers. Beleggers gingen voor ruim $700 miljoen het schip in. De SEC onderzocht de zaak en concludeerde dat Citigroup zich schuldig had gemaakt aan fraude. Toch schikte de SEC, zoals dat met vrijwel alle fraude van Wall Street financials gaat, ook met Citigroup. De SEC kwam met Citigroup overeen dat er voor $285 miljoen strafvervolging kon worden afgekocht.
U fraudeert voor tenminste $700 miljoen waarover u de winst bijschrijft en tikt $285 miljoen af als een bescheiden afkoopsom voor strafvervolging. Het signaal dat de SEC daarmee afgeeft is bijzonder want dit is feitelijk een verkapte overheidssubsidie: frauderen loont!
Toen Judge Rakoff van deze schikking op de hoogte werd gesteld zei het met zoveel woorden: “HELL NO”! Rakoff wilde de details zien want zonder inzicht in de oplichting door Citigroup zou het publieke belang wel eens estig geschaad kunnen worden. Bovendien is een rechter die actief meewerkt aan het in de doofpot stoppen van een honderden miljoenen grote fraude het ambt van rechter niet waardig. Rakoff veietigde derhalve de schikking. Uiteraard tot groot ongenoegen van de SEC en Citigroup die in hoger beroep gingen.
Daar is nu een update over te geven. Via Reuters:
Een federaal gerechtshof voor hoger beroep zal tot eind september wachten met het behandelen van het hoger beroep tegen de veietiging van de schikking tussen de SEC en Citigroup over hypotheekfraude door rechter Jed Rakoff..
Een eerste opmerkelijk gebrek in het bericht van Reuters is dat het bedrag van de schikking niet wordt genoemd. Bijzonder, want dit is nou juist een belangrijk punt. Immers, fraude moet niet lonend zijn en wie de bedragen leest kan op z'n klompen aanvoelen dat de verhoudingen bij deze schikking zoek waren. Rechter Rakoff verwierp de schikking niet zo maar. Ook niet onbelangrijk is de wijze waarop de Amerikaanse overheid via de SEC haar graantje meepikt want Wall Street fraudeert, komt hier mee weg zonder strafvervolging en moet slechts een beperkte premie over de bij elkaar gefraudeerde buit aftikken.
Daarmee verschaft de Amerikaanse overheid zich een financieel belang bij de oplichtingspraktijken van Wall Street en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Maar het is wat het is: de Amerikaanse overheid verdient namelijk mee aan de fraude. Dat komt omdat de beleggers die het schip in gingen niets van dit geld terug zullen zien. Sterker, zij worden door de voorgenomen schikking benadeeld omdat zij via een andere juridische weg moeten bewijzen dat er sprake is geweest van fraude. Met de schikking van de SEC met Citigroup wordt dat vrijwel onmogelijk omdat de voorwaarden voorschrijven dat de bewijslast niet geopenbaard mag worden.
Wat eveneens opmerkelijk is, is dat de rechtsprekende macht de behandeling en een uitspraak met minstens een half jaar uitstelt. Daarmee traineert deze hogere rechtbank de rechtsgang in andere fraudezaken en dat komt omdat de veietiging van de schikking door rechter Rakoff – indien deze doorgang zou vinden – een nogal belangrijk precedent zou scheppen waardoor dergelijke schikkingen niet zo makkelijk meer getroffen kunnen worden.
Anders gezegd, Rakoff zou de geijkte doofpotconstructie van de Amerikaanse toezichthouders met Wall Street een stuk lastiger hebben gemaakt. Nu het federale gerechtshof de zaak pas eind september (zo niet later..) gaat behandelen, is er een ouderwetse vertragingstactiek toegepast. Tot die tijd kunnen tientallen rechtszaken op deze oneigenlijke wijze geschikt worden en kan Wall Street blijven wegkomen met systematische fraude.
Het is de zoveelste illustratie dat Wall Street is verworden tot het epicentrum van financieel list en bedrog. Eigenlijk erger: Wall Street trekt aan alle touwtjes van de uitvoerende macht, de wetgevende macht tot aan de rechterlijk macht. Criminogeen Wall Street heeft met haar financiële tentakels de scheiding der machten weten te bundelen en wendt hun bevoegdheden aan om weg te kunnen komen wat in een democratische rechtstaat onmogelijk is en dat verdient de omschrijving criminogeen.
