Persbureau Bloomberg reconstrueerde de agenda van Henry Paulson en vond uit dat de toenmalige minister van Financiën op 21 juli 2008 de redactie van de New York Times had geïnformeerd dat er een positief signaal uit zou gaan van het boekenonderzoek bij de staatsgesteunde hypotheekgiganten. Diezelfde dag zou Paulson in New York bij een bijeenkomst met tal van Wall Street's belangrijkste (of de best ingevoerde) hedgefund managers gesproken hebben en een ander verhaal verteld hebben. Volgens een van de aanwezige fondsmanagers die Bloomberg sprak, heeft Paulson bij die bijeenkomst uitgelegd hoe de Amerikaanse overheid zou ingrijpen en daarmee de fondsmanagers van niet publieke kennis hebben voorzien. Anders gezegd, Paulson verschafte informatie die hedge funds in staat stelden om met voorkennis te handelen en aandelen Fannie Mae en Freddie Mac te “shorten” en hier (héél véél) geld aan te verdienen.
Paulson had de fondsmanagers namelijk verteld dat de Amerikaanse overheid de twee staatsgesteunde hypotheekgiganten in “conservatorship” zou nemen waardoor de aandelen in Fannie Mae en Freddie Mac in één klap waardeloos zouden worden. Hierdoor zouden beide hypotheekinstellingen wel kunnen blijven gaan met hun activiteiten, wat ook de verliezen voor de Amerikaanse belastingbetaler zouden zijn. Op die manier zouden de door Fannie Mae en Freddie Mac uitgegeven hypotheekbeleggingen door de Amerikaanse overheid gegarandeerd worden, ook al zijn de onderliggende hypotheken sterk in waarde afgenomen. Paulson vertelde dus aan de media een positief verhaal over Fannie Mae en Freddie Mac waardoor voor iedereen een positief beeld zou ontstaan, en vertelde met zoveel woorden aan insiders – waaronder de nodige Goldman Sachs alumni – dat zij beter uit de aandelen van Fannie Mae en Freddie Mac konden gaan. Hij bood hen in feite een uniek inzicht om risicoloos te speculeren op een zekere ondergang van Fannie Mae en Freddie Mac.
In die periode waren de aandelen Fannie Mae en Freddie Mac gestegen en mede door deze positieve geluiden verdubbelde in vier dagen tijd zelfs aandelenkoers. Paulson hielp zijn bevriende en bekende fundmanagers dus aan zéér lucratieve informatie en praatte de aandelenkoers omhoog. Wat (helaas) niet aangetoond kan worden is of er daadwerkelijk gebruik is gemaakt van deze voorkennis door de desbetreffende hedge funds. Dat komt omdat short-posities van deze hedge funds niet uit publieke documenten is af te leiden. Dat betekent niet dat dit niet het geval is. De meeste fondsmanagers konden zich de bijeenkomst “niet herinneren”, gaven “geen commentaar”, of reageerden helemaal niet en dat geeft weinig aanleiding tot vertrouwen dat er geen gebruik van is gemaakt. Daaaast kan betwijfeld worden of de Amerikaanse toezichthouder SEC onderzoek zal doen naar mogelijke handel met voorkennis gezien de recente geschiedenis. De SEC werkt eerder mee aan het overeind houden van Amerikaanse financials dan dat zij jacht maakt op verboden en illegale transacties.
Gek genoeg bestaan er geen regels of protocollen die het personen in publieke functies verbiedt om niet publieke beursgevoelige informatie te verstrekken die marktpartijen bevoordeeld. Toen onlangs (zie ons eerdere bericht) bleek dat Amerikaanse congresleden en senatoren Washington vele malen rijker verlaten dan zij er aankwamen, en het Amerikaanse programma “60 minutes” vragen over handel met voorkennis ging stellen, wisten de geïnterviewde politici van niets. Maar laat dat nou net het probleem zijn: zij konden hiervan afweten omdat zij wetsvoorstellen die de handel met (politiek verkregen) voorkennis en de behandeling van gevoelige informatie aan strenge protocollen zou onderwerpen, niet hebben aangenomen. Iedereen kan gerust de conclusie trekken dat inmiddels de Amerikaanse financiële markten doorgestoken kaart zijn en dat is géén goed teken en illustrerend hoe slecht het in de Verenigde Staten gaat.
