De derivatentijdbom is na het omvallen van Lehman Brothers nooit ontmanteld en tikt dus rustig door. Tot op heden waren er weinig tot geen analyses te vinden die inzichtelijk maken welke “systeem” risico's derivaten met zich meebrengen. Althans niet tot op het niveau dat dit terug vertaald kon worden naar de kapitaalposities van banken.
Zero Hedge bracht een zeer technische analyse van hoe de minimaal $600 biljoen grote derivatenmarkt in elkaar steekt; met name die voor interest rate swaps en credit default swaps. De analyse van Nicholas Colas die Zero Hedge hieraan toevoegde, biedt uitkomst om uit te leggen wat in grote lijnen de betekenis is. De aangekondigde regulering van derivaten die in de Dodd-Frank Act is vastgelegd, moet deze markt die gedomineerd wordt door de “G14-banken”* naar centrale “clearinghouses” (centrale beurshandel) brengen.
Colas ontbloot het probleem van de derivatenmarkt aan de hand van de vereisten die gesteld worden aan de onderpanden (“collateral”) voor dergelijke handel. Die voldoen nu niet omdat zij veelal een “illiquide” waarde hebben. Dat betekent dat prijzen – omdat er nagenoeg niet in gehandeld wordt – onbekend zijn en geschat moeten worden. Zodra een meer liquide onderpand ter dekking van derivatencontracten wordt geëist, wat gebruikelijk is via beurshandel, dan valt een vlucht in Amerikaans schuldpapier te verwachten omdat die als onderpand wel “liquide” zijn en een voor iedereen duidelijke waarde hebben. Het gevolg is dan dat er een vlucht in kort Amerikaans schuldpapier te verwachten valt. Een vlucht die volgens Colas de hoeveelheid van dat korte Amerikaanse schuldpapier ruimschoots overtreft..
