Bron: Maarten Verheyen
De lange termijn rente is aan het stijgen, en dat is eigenlijk voor niemand goed.
Niet voor de banken die massaal overheidsobligaties kochten nadat beslist werd dat men geen reserves dient aan te houden ten opzichte van de positie staatsleningen.
Niet voor beleggers die de waarde van obligaties (en andere activa via de discount voet) onderuit zien gaan.
Niet voor bedrijven die heel wat extra schulden op de balans hebben gezet en tegen flink hogere rentelasten aankijken.
En al helemaal niet voor de centrale banken die de voorbije jaren massa’s obligaties kochten en virtueel failliet zijn als de rente stijgt.
Nee, van een stijgende rente wordt in feite niemand beter. Uitzondering is de spaarder die wat extra rente krijgt op de kapitalen die beschikbaar worden gesteld.
Centrale banken hebben nu twee opties.
Ze doen niets en laten de rente gewoon stijgen. Dat zou een absoluut drama zijn voor banken, bedrijven, de overheid en de centrale banken zelf.
Of centrale banken grijpen in op de financiële markten en trachten de rente onder controle te houden. We spreken hier dan over Yield Curve Control (YCC)
Ze doen dit al met de korte termijn rente, zo gek is het dus niet.
In concrete zal de centrale bank gewoon steeds meer obligaties opkopen en ook geen beperkingen qua looptijd meer hanteren.
Voor lezers van deze nieuwsbrief kan het niet als een verrassing komen. Ik schrijf al sinds december dat de FED meer obligaties zal moeten kopen om het overheidstekort van de VS te blijven financieren.
Wie goed naar de grafiek van de voorbije dagen kijkt, kan zich trouwens de vraag stellen of de Fed al niet begonnen is met YCC.
Met YCC hou je de rente op een kunstmatig niveau en garandeer je in feite een ‘negatieve reële rente’.
Dit betekent dat de rente na aftrek van de inflatie in het rood duikt. Een obligatiehouder verliest dan aan koopkracht.
Het spreekt voor zich dat een negatieve reële rente beleggers uit obligaties duwt.
Deze exodus uit obligaties zal voor een ongekende rush op edelmetalen zorgen.
