Marketupdate

Tag: monetair systeem

  • Centrale banken bespreken toekomst geldsysteem en rol virtuele munten

    Centrale banken bespreken toekomst geldsysteem en rol virtuele munten

    Op 14 mei 2019 werd door de centrale bank van Zwitserland de negende High-Level Conference on the International Monetary System georganiseerd met als onderwerp: ‘Past, Present and Future of the International Monetary System’. Deze conferentie verzamelde een aantal belangrijke kopstukken uit de financiële wereld en prominente onderzoekers om te praten over het geldsysteem voor een multipolaire wereld en de rol van virtuele munten.

    Belangrijke sprekers en toehoorders waren onder andere Agustin Carstens (voorzitter BIS), Christine Lagarde (voorzitter IMF), Tobias Adrian (directeur IMF), Ahmed Abdulkarim (gouverneur SAMA), Norman Chan (voorzitter Hong Kong Monetary Authority), John C Williams (President Federal Reserve Bank of New York), en Elvira Nabiullina (gouverneur van de centrale bank van Rusland). De conferentie gaf iedere spreker tien minuten voor het bespreken van een belangrijk onderwerp.

    Van unipolaire wereld naar een multipolaire wereld

    Het belangrijkste onderwerpen dat werd besproken was hoe de huidige unipolaire wereldorde migreert naar een multipolaire wereldorde. Er is daarover nogal veel onduidelijkheid, vooral over de vraag of het financieel wel mogelijk is om meerdere reservemunten te handhaven. In de presentaties en vragenrondes kwamen twee verschillende visies aan de orde.

    De eerste is de Harvard visie, die er vanuit gaat dat de Amerikaanse dollar de status als wereldreservemunt zal behouden en waarbij de wereld unipolair zal blijven onder leiding van de Verenigde Staten. De tweede is de Berkeley visie, die eerder de verschijning van een multi-polaire wereld met uiteindelijk verschillende reservemunten voorziet.

    Het is verder een anomalie in de financiële geschiedenis dat er maar één zo’n dominante wereldreservemunt is geweest. Het is eerder de regel dat er sprake was van verschillende belangrijke reservemunten (de Duitse Mark, Franse Frank, Engelse Pond) die in de wereldhandel veelvuldig werden gebruikt. Het is waarschijnlijk dat de wereldhandel weer teruggaat naar dit model en dat de Amerikaanse dollar haar dominante positie zal verliezen. De IMF kan in deze transitie helpen met de SDR’s.

    Herbalancering van monetair systeem

    Deze visie werd verdedigt door twee professoren, namelijk door Barry Eichengreen en Tobias Straumann. Straumann voorziet dat een economische-militaire herbalancering zal leiden tot een multipolaire wereldorde. Hij ziet de manier waarop de dollar als een machtsinstrument wordt gebruik voor financiële repressie als een symptoom van het economisch en militair verval van de Amerikaanse hegemonie. Het zoeken naar het gebruik van alternatieve reserve munten zal hierdoor verder worden gestimuleerd.

    Het probleem is echter dat het ook niet goed gaat met de euro en de Europese Unie (geen eurobonds) en dat China niet in staat is om haar kapitaalmarkt te liberaliseren aangezien het uiteindelijk geen stabiele eenheid is en haar financiële sector onvoldoende is ontwikkeld. Hij voorziet daardoor meer volatiliteit op de valutamarkten en een chaotische transitie.

    Ook maakt hij een vergelijking met de jaren twintig en de daaropvolgende financiële crisis. Toch is hij optimistisch dat het goed komt, aangezien de internationale diplomatieke verhoudingen niet worden verziekt door de erfenis van een wereldoorlog met herstelbetalingen en wraakgevoelens. Verder is de globale financiële orde in het licht van de 2008 crisis robuust gebleken.

    Er zijn goede vooruitzichten dat de transitie uiteindelijk goed zal verlopen. De algemene teneur op de conferentie gaf aan dat bijna iedereen ervan uitgaat dat er een transitie naar een multipolaire wereld zal plaatsvinden, maar er is nog veel onduidelijk over hoe dit zal verlopen en hoe centrale banken met hun monetair beleid dit in goede banen kunnen leiden.

    Fintech en virtuele munten

    Een ander belangrijk onderwerp was de rol die fintech en cryptocurrency zullen spelen in de nieuwe monetaire wereldorde. Het was hierbij uiterst opmerkelijk te noemen dat de directeur van Ripple, Brad Garlinghouse, tien minuten van het podium kreeg om de xCurrent technologie van Ripple te presenteren als een SWIFT 2.0 netwerk. Brad Garlinghouse gaf te kennen dat het internationale betalingsnetwerk ver achterloopt op het internettijdperk. Zo ondervindt ongeveer 6% van alle SWIFT transacties problemen waarbij menselijke interventie nodig is om de transactie goed uit te voeren. Het was vreemd dat de heren niet op de hoogte waren van het feit dat SWIFT de blockchain technologie al aan het testen is. SWIFT heeft een samenwerking het R3 Consortium voor het testen van de Corda blockchain technologie voor het afwikkelen van internationale transacties.

    Naast Ripple’s technologie werd er ook uitvoerig gesproken over stablecoins, Central Bank Digital Currencies (CBDC’s) en zelfs over een Central Bank Bitcoin. Over het algemeen werden deze onderwerpen met scepsis besproken en wordt er vooral positief gekeken naar de rol van fintech in het moderniseren van de financiële infrastructuur. Het feit dat virtuele munten uitvoerig werden besproken als een middel voor het moderniseren van de financiële infrastructuur is een teken dat de heren aan de monetaire top hun huiswerk beginnen te doen en alle kaarten op tafel leggen. Hoewel er bijna geen berichtgeving over de conferentie is geweest, is gelukkig de hele conferentie opgenomen. Deze is in zijn geheel terug te kijken op de site van de centrale bank van Zwitserland.

    Slotwoord

    De vraag is of de rol van virtuele munten in het licht van een chaotisch financieel systeem en de transitie naar een multipolaire wereld niet teveel onderbelicht is gebleven. Hopelijk zal hier meer worden gezegd tijdens de volgende conferentie.

    Gerelateerd artikel:

    Dit artikel is gebaseerd op verschillende artikels die je kunt vinden op de bestebank.org. Het is geschreven door Luuk Soons, de hoofdredacteur van deze diepgravende crypto kennisbank.




  • Sander Boon over de fundamentele weeffout in het geldsysteem

    Sander Boon over de fundamentele weeffout in het geldsysteem

    Sander Boon geeft in deze podcast van Geotrendlines inzicht in de evolutie van het internationale monetaire en financiële systeem over de afgelopen honderd jaar. Van het loslaten van de goudstandaard na WO1 tot het ontstaan van het eurodollar systeem na WO2.

    Volgens Sander Boon functioneert het geldsysteem al sinds het uitbreken van de kredietcrisis in 2007/2008 niet meer zoals het zou moeten. De interbancaire leenmarkt wordt in toenemende mate overgenomen door centrale banken, die met steeds agressievere interventies proberen het geldsysteem overeind te houden.

    Van goud naar schuldpapier

    De rode draad door het verhaal is dat de rol van goud als fundament van ons financiële systeem geleidelijk is overgenomen door schuldpapier, meer in het bijzonder door staatsobligaties. Daardoor zijn perverse prikkels ontstaan, die ervoor zorgen dat overheden heel goedkoop kunnen lenen.

    Sinds 2008 zien we de schulden weer verder toenemen, terwijl de economische groei achterblijft. Ondertussen worden overheden steeds groter, met als gevolg dat de koopkracht van de middenklasse achterblijft.

    Update: Deze podcast is nu ook via Spotify en Soundcloud te beluisteren.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines




  • Trichet: “Voordeel Verenigde Staten in huidige geldsysteem is pervers”

    Het dieptepunt van de kredietcrisis ligt al bijna tien jaar achter ons. Niet verwonderlijk dat er veel wordt teruggeblikt op die tijd. Op 24 april werd in De Balie in Amsterdam de documentaire ‘De achtste dag’ vertoond. Het is een tijdsdocument over de redding van Fortis – een week na de val van Lehman Brothers in september 2008 – met in de hoofdrol de beslissers op dat moment, waaronder voormalig president van de ECB, Jean-Claude Trichet.

    Wat opvalt is dat het bij deze terugblikken meestal gaat over de crisis zelf en de nasleep ervan. Over de oorzaak wordt vrijwel nooit gesproken, hoewel dit misschien veel belangrijker is als we in de toekomst willen voorkomen dat we nogmaals zo in de problemen komen. Tijdens deze bijeenkomst kon ik de Trichet in een vraag en antwoord sessie een vraag stellen. Niet over de crisis en de nasleep, maar juist over de oorzaak van de kredietcrisis. Ik stelde daarom de volgende vraag aan Trichet:

    Sander Boon: “Is het niet de monetaire zonde van het Westen, de ‘Monetary Sin Of The West’ (1) om overheden in staat te stellen onevenwichtigheden in de betalingsbalans (2) te injecteren in het financiële systeem, en daarmee tegelijkertijd kredietbubbels te creëren in de Verenigde Staten, Europa en Azië?

    Staatsobligaties worden in dit systeem net als goud behandeld als risicovrij kapitaal en fungeren als onderpand in de repo markt in combinatie met de eurodollarmarkt, de wholesale offshore eurodollar market. Hierdoor kan het financiële systeem uit het niets krediet creëren. Terug naar mijn vraag, is het niet de originele ‘Sin of the West’ (zie voetnoot) waar dit allemaal mee begonnen is?”

    De vraag en antwoordsessie met Trichet is in zijn geheel opgenomen. Het antwoord op deze vraag begint in de volgende video op 54:30. Voor het gemak hebben we de woorden van Trichet voor u uitgeschreven en vertaald. Deze vertaling staat onder de video.

    Jean-Claude Trichet: “Dit is, zoals ik eerder al zei, het idee dat je permanente tekorten kunt hebben, zowel binnenlandse fiscale tekorten als tekorten op de betalingsbalans, dat is iets wat normaal is geworden in landen die op een gegeven moment een wereldmunt hadden en die gebruikt wordt om zichzelf heel makkelijk permanent te financieren.

    Er wordt geen externe beperking gevoeld in de Verenigde Staten van Amerika, niet door de overheid, het parlement en economen. Ze denken dat het vanzelfsprekend is dat ze gefinancierd zullen worden door de rest van de wereld. En tot op de dag van vandaag werkt dat en dat zou nog een hele lange periode zo kunnen functioneren, rekening houdend met de liquiditeit en de diepte van de Amerikaanse financiële markten. Dus ik zie jouw punt als iets wat zeer belangrijk is. En het is waar dat wanneer je zegt dat je schulden kunt blijven accumuleren, en dat de instrumenten die die schuld vertegenwoordigen – de obligaties en dergelijke – zonder enig risico zijn, en dat de toezichthouder ervan uit kan gaan dat er geen risico is… dat dat pervers is. Ik ben het daarover met je eens.

    Ik kan mezelf observeren dat op het moment van die transitie, toen de financiële private crisis waar de film over gaat, overging in een soevereine schuldencrisis, dat deze zich in het begin niet zo concentreerde op de Europese landen in kwestie, Griekenland, Portugal, Ierland, Spanje, maar dat het meer algemeen was. Ik kan me uit die tijd nog herinneren dat sommige investeerders publiekelijk zeiden dat ze niet meer in Amerikaanse staatsobligaties belegden, omdat ze er geen vertrouwen meer in hadden.

    Je kon zien dat, nadat ze dramatisch getest waren op hun intelligentie in de private markt, er nu ook een aantal investeerders waren die zich afvroegen of het wel juist was om erop te vertrouwen dat overheden altijd kredietwaardig zijn. Dat ze altijd per definitie Triple A zijn. En daarna bleek dat de aandacht van investeerders zich concentreerde op die landen was die ik al genoemd heb en zeker niet op de grote…

    Misschien dat het feit dat er een massief opkoopprogramma van staatsobligaties werd uitgevoerd door alle grote centrale banken een rol speelde in het overtuigen van beleggers en spaarders dat deze altijd liquide zouden blijven en dat ze permanent Triple A zouden blijven. Desalniettemin hebben kredietbeoordelaars de Amerikaanse staatsschuld afgewaardeerd. Dat was in die tijd echt dramatisch toen de eerste afwaardering kwam. We zagen toen ook afwaarderingen in Japan en in het Verenigd Koninkrijk.

    Ik verwacht dat als de tijd zover is, dat er dan wellicht meer zal worden stilgestaan bij de vraag of het wel of niet gepast is om ervan uit te gaan dat bepaalde landen per definitie veilig of excellent zijn. Ik denk dat je daar een goed punt hebt.

    Maar hoe dan ook, we zitten in een transitiefase. Ik heb er echt vertrouwen in dat – zoals ik zei leven we in een gevaarlijke wereld – het erg belangrijk is dat we hard werken om dit te corrigeren.”

    Nawoord

    Al eerder was het me opgevallen dat voormalig Europese centrale bankiers in privé correspondentie of conversaties opmerkelijk meer anti-Amerikaans zijn dan onze politici. De reden hiervoor is natuurlijk dat zij weten wat de financiële consequenties op de langere termijn zijn van de monetaire keuzes die de Amerikanen de afgelopen decennia hebben gemaakt, consequenties die de politici in hun dagelijkse praktijk minder raken (behalve bij een grote financiële crisis als de kredietcrisis).

    Politici zijn waarschijnlijk ook minder kritisch op de VS omdat ze zelf kunnen profiteren van de mogelijkheid van uitbundig krediet sinds het gebruik van staatsobligaties als substituut voor goud. En er speelt natuurlijk een geopolitiek motief: de Verenigde Staten zijn de politieman van de (Westerse) wereld.

    Centrale bankiers hebben geen politiek mandaat en koesteren hun onafhankelijkheid. Daarom houden ze zich doorgaans op de vlakte. Vlak na de kredietcrisis was het de Chinese centrale bankier Zhou Xiaochuan die als enige kritiek had op deze situatie en de vinger op de zere plek legde (3).

    Hij gaf aan dat de crisis voor een belangrijk deel te wijten was aan het feit dat er wereldwijd bij financiële en handelstransacties gebruik wordt gemaakt van een nationale munt (de Amerikaanse dollar), waardoor ongewenste financiële instabiliteit wordt gecreëerd. Zhou stelde zo snel als mogelijk af te willen van deze situatie. Negen jaar later zitten we echter nog altijd in het zelfde schuitje.

    Voetnoten:

    1. The Monetary Sin of the West (1972) is een boek van de Franse econoom Jacques Rueff, landgenoot van Jean-Claude Trichet. Het gaat over de gevaren rondom het verlaten van een goudstandaard.
    2. The Balance of Payments (1967) verscheen een paar jaar eerder en beschrijft in hoofdlijnen dezelfde problematiek van een geldsysteem waarin de handelsbalans niet met goud vereffend wordt.
    3. In 2009 schreef de toenmalige gouverneur van de Chinese centrale bank Zhou Xiaochuan in het artikel ‘Reform the international monetary system‘ over de weeffouten in het huidige internationale monetaire systeem.

    Deze bijdrage is afkomstig van Geotrendlines

  • Analyse: Laat Trump het dollarsysteem vastlopen?

    Als het aan de Amerikaanse president Trump ligt komt er een einde aan het structurele tekort op de handelsbalans van de Verenigde Staten. De grootste economie ter wereld moet weer meer producten zelf gaan produceren en minder goederen importeren. Dat klinkt als een goed plan, maar wat de nieuwe regering in Washington misschien niet beseft is dat het verkleinen van het handelstekort verstrekkende gevolgen kan hebben voor het wereldwijde dollarsysteem.

    Het herstellen van de handelsbalans heeft namelijk ook consequenties voor de rol van de dollar als wereldreservemunt, een probleem dat economen kennen als het Triffin dilemma. Maar wat is dit precies? In dit artikel brengen we een korte samenvatting van de ontwikkelingen van de afgelopen honderd jaar en van de mogelijke transitie richting een nieuwe monetaire wereldorde.

    Goudstandaard

    In het verleden hanteerden de Verenigde Staten en haar handelspartners in Europa een goudstandaard, wat betekent dat de waarde van het geld gekoppeld was aan de goudvoorraad. Binnen dit systeem was het voor overheden simpelweg niet mogelijk jarenlang een structureel tekort op de begroting te hebben.

    Onder de goudstandaard hadden de Verenigde Staten jaarlijks gemiddeld een begrotingsoverschot van 0,4% van het bruto binnenlands product. Na het loslaten van de goudkoppeling in 1971 werd dat overschot opeens een tekort van gemiddeld 2,7% per jaar. Door de koppeling van de dollar aan goud was er dus bijna geen inflatie, dat kwam pas na het gebruik van ongedekt papiergeld.

    2000px-US_Historical_Inflation_Ancient.svg

    Sinds het loslaten van de goudstandaard is er geen deflatie meer geweest (Bron: Wikipedia)

    Inflatie

    In 1913 beweerde econoom John Maynard Keynes dat ook staatsobligaties prima als monetaire reserve konden dienen naast het goud. Daarin werd hij gesteund door veel politici, want die zagen hiermee een kans om structureel meer geld uit te geven dan er binnen kwam via belastingen. Tijdens de conferentie van Genua in 1922 wisten Britse experts de wereld ervan te overtuigen dat centrale banken elkaar ook met valutareserves konden betalen, waarmee een einde kwam aan de traditionele goudstandaard die al bestond sinds 1440.

    De Franse econoom Jacques Rueff waarschuwde al in 1932 voor de gevaren van het gebruik van valutareserves naast goud. De valutareserves zijn gebaseerd op het onderpand van goud, maar als deze valutareserves zelf ook als onderpand mogen dienen krijg je volgens hem in feite een verdubbeling van de reserves. Het zou een land als de Verenigde Staten in staat stellen om zowel in eigen land als in het buitenland goederen te kopen, wat uiteindelijk onvermijdelijk tot inflatie zou leiden.

    Door deze geldcreatie zouden de prijzen van producten die in eigen land geproduceerd worden sterk stijgen, waardoor binnenlandse productie niet meer concurrerend blijft. Het gevolg daarvan is dat het land dat de reservemunt uitgeeft uiteindelijk verandert van crediteur naar debiteur. Zoals Rueff voorspelde sloeg het handelsoverschot van de Verenigde Staten na verloop van tijd om in een handelstekort.

    Dat tekort was in de jaren zestig zo groot geworden dat landen begonnen te twijfelen aan de inwisselbaarheid van goud tegen de prijs van $35 per troy ounce. Europese landen wisselden hun dollars in voor goud, totdat Nixon in 1971 het goudloket sloot. Sindsdien wordt de ongedekte dollar gebruikt als internationale reserve. Het anker was definitief losgelaten, waarmee een nieuw tijdperk van zeer hoge inflatie aanbrak. De Verenigde Staten profiteerde optimaal van haar luxepositie, zoals de volgende grafiek laat zien. Sinds 1971 heeft het land vrijwel ieder jaar aanzienlijk boven haar stand geleefd.

    united-states-balance-of-trade

    Handelsbalans Verenigde Staten werd permanent uit het lood geslagen na 1971 (Bron: Trading Economics)

    Triffin dilemma

    De Belgisch-Amerikaanse econoom Robert Triffin waarschuwde al voor de consequenties van een monetair systeem waarin één land de wereldreservemunt uitgeeft. Dat land heeft de plicht om de wereld van dollars te voorzien, maar kan dat alleen doen door structureel meer goederen te importeren dan te exporteren. Zou de VS haar handelsbalans weer in evenwicht willen brengen, dan knijpt ze de aanvoer van dollars af die de rest van de wereld juist nodig heeft om te kunnen handelen.

    Een permanent handelstekort lijkt gunstig voor de Verenigde Staten, want het betekent dat ze ver boven haar stand kan leven. Maar tegelijkertijd brengt het ook problemen met zich mee, die de laatste jaren steeds zichtbaarder worden. Doordat het voor Amerikanen zo goedkoop is om spullen te importeren worden er steeds minder goederen in de Verenigde Staten zelf geproduceerd. De productie verplaatst zich naar andere landen en daarmee ook de werkgelegenheid. Sinds 1955 zijn de productiekosten in Duitsland verdrievoudigd, terwijl die in de Verenigde Staten zes keer zo hoog zijn geworden. Dit is één van de thema’s waar Trump zijn overwinning aan te danken heeft.

    Dollartekort

    Wil Trump de handelsbalans herstellen, bijvoorbeeld met hoge importheffingen of belastingvoordelen, dan heeft dat verstrekkende gevolgen voor het dollarsysteem zoals we dat vandaag de dag kennen. Weet Trump met zijn beleid het handelstekort naar nul terug te brengen, dan betekent dat ook dat de stroom van dollars naar de rest van de wereld opdroogt.

    Dat heeft grote gevolgen voor de ruim $3 biljoen aan leningen in dollars die verstrekt zijn aan bedrijven in opkomende markten. Hoe moeten zij deze leningen terugbetalen als het aanbod van dollars kleiner wordt?

    Multipolaire wereld

    Met het ‘America First’ beleid versnelt Trump de transitie van het huidige dollarsysteem naar een nieuwe monetaire wereldorde. Landen als China en Rusland zijn al enige tijd aan het voorsorteren op een nieuw monetair systeem waarin de dollar niet meer centraal staat. Europa is sinds de invoering van de euro in 2002 al minder afhankelijk geworden van de dollar. Sterker nog, de euro wordt steeds belangrijker nu andere landen buiten Europa bereid zijn olie in euro’s af te rekenen of zelfs in euro’s te lenen.

    Na de Tweede Wereldoorlog lag de keuze voor de Amerikaanse dollar als wereldreservemunt voor de hand, omdat de Verenigde Staten in economisch opzicht ver boven alle landen uitstak. Europa lag na de oorlog in puin, terwijl de wereld ten oosten van Duitsland in zichzelf keerde onder het communisme. Zuid-Amerika en Afrika waren veel minder ver ontwikkeld en speelden nauwelijks een rol van betekenis voor het internationale monetaire systeem.

    Anno 2017 is de wereld compleet veranderd. Europa is zowel in economisch als monetair opzicht een sterk blok geworden, terwijl landen als China en Rusland zich ontwikkelen tot nieuwe economische grootmachten die steeds meer met elkaar handelen. Met de verschuiving van het economische zwaartepunt richting het Oosten is de Amerikaanse dollar als wereldmunt geen vanzelfsprekende keuze meer. Sterker nog, landen als China en Rusland verkleinen hun dollarreserves en blijven op grote schaal goud kopen.

    Kiezen de Verenigde Staten onder leiding van Trump voor een protectionistisch en in zichzelf gekeerd economisch beleid, dan kan dat voor de rest van de wereld de aanzet geven om dollarreserves terug te sturen naar de Verenigde Staten en voortaan in eigen valuta zoals de euro, yuan en de roebel te handelen. En in plaats van ongelimiteerd reserves in dollars aan te houden zullen landen na meer dan honderd jaar weer terugkeren naar de ultieme waardereserve: goud!

    gs-logo-breed

    Dit artikel wordt u aangeboden door Goudstandaard, uw adres voor de aankoop en verzekerde opslag van edelmetalen. Wilt u goud kopen? Neem dan contact op door te mailen naar [email protected] of door te bellen naar +31(0)88-4688488.

  • Sheik Imran Hosein over de petrodollar en goud

    Sheik Imran Hosein over de petrodollar en goud

    De afgelopen honderd jaar is goud steeds verder weggedrukt uit het monetaire systeem en heeft de dollar de rol van het edelmetaal overgenomen. Tot 1971 werd de dollar gedekt door goud, daarna begon het tijdperk van de petrodollar waarin de dollar gedekt werd door de gigantische olievoorraden van Saoedi-Arabië.

    Een oceaan van olie werd het nieuwe fundament waarop het dollarimperium gebouwd werd en waarmee de Verenigde Staten haar positie als supermacht wist te versterken. De goudvoorraden van centrale banken werden in dit systeem onbruikbaar gemaakt en liggen sindsdien te verstoffen in de kluis.

    Sheik Imran Hosein legt in duidelijk taal uit hoe het monetaire systeem van goud en zilver evolueerde naar ongedekt papiergeld en hoe dit geldsysteem uit elkaar zal spatten. Daarna zal ook het papiergeld verdwijnen en blijft er volgens Imran Hosein alleen onzichtbaar elektronisch geld over.

    Volg Marketupdate nu ook via Telegram

    Waardeert u de artikelen en analyses op onze site, steun ons dan met een eenmalige of periodieke donatie. Met uw donatie kunnen we mooie artikelen blijven schrijven en worden we minder afhankelijk van inkomsten uit advertenties. Klik hier om te doneren!




  • Mike Maloney: “Er komt een nieuw wereldwijd monetair systeem”

    Volgens Mike Maloney loopt het dollarsysteem op haar laatste benen en zal het vertrouwen in de Amerikaanse munt op een dag wegvallen. Op dat moment zal de wereld over moeten schakelen op een nieuw monetair systeem. Maloney stelt dat ieder geldsysteem op basis van krediet in feite een piramidespel is, omdat er door het fenomeen rente altijd meer schulden zijn dan dat er geld is. Het aflossen van schulden is mogelijk zolang men nieuwe schulden blijft maken, een proces wat uiteindelijk altijd vastloopt.

    Op de korte termijn ziet Maloney een bodemvorming voor de prijzen van zowel goud als zilver, waarna de koersen weer zullen stijgen. “Er moet nog veel weerstand overwonnen worden, voordat de goudprijs weer boven de $1900 per troy ounce en zilver weer boven de $48 per troy ounce komt. Maar over vijf jaar zal men op deze periode terugkijken en denken: had ik maar gekocht op deze prijsdaling.” Maloney is van mening dat de correctie in goud van de afgelopen twaalf maanden nodig was om de bull market in goud gezond te houden. Speculanten die dachten snel rijk te worden met goud worden uit de markt gedreven. De correctie is volgens hem een gezond fenomeen, gezien de constante prijsstijging van goud in de voorgaande tien jaren.

    Volgens Maloney bevinden zowel goud als zilver zich nog niet in een bubbel, omdat de prijzen van andere goederen en grondstoffen sinds 1980 veel harder gestegen zijn dan de prijzen van beide edelmetalen. Hij voorziet dat goud het de komende periode veel beter zal doen dan zowel vastgoed als aandelen.