De maatregel heeft vooral een symbolische functie, want de importheffing zou alleen betrekking hebben op middelgrote en grote auto's die relatief weinig worden gekocht door de Chinezen. Volgens John Frisbie van de US-China Business Council had de Amerikaanse export van auto's naar China een waarde van $3,5 miljard in 2010 en naar schatting ongeveer $4,5 miljard dit jaar. De maatregel raakt vooral de 'Big Three' van Ford, Chrysler en General Motors, maar ook auto's van Cadillac, BMW en Mercedes die via Amerika naar China komen vallen onder de nieuwe importheffing. Door de importheffing kost een auto als de Jeep Grand Cherokee (zie plaatje onder bericht) nu omgerekend meer dan $85.000 in China, terwijl de auto op Amerikaans grondgebied voor $27.490 in de showroom mag staan, aldus de Sydney Moing Herald.
China is van mening dat Amerika in 2008 en 2009 'illegale subsidies' heeft gegeven aan de auto-industrie. Daaaast beweert China dat de Amerikaanse autobouwers hun auto's goedkoper aanbieden in China dan in eigen land. De nieuwe importheffing die China heeft ingesteld kan ook worden gezien als een – weliswaar laat – antwoord op soortgelijke importheffingen die Amerika in 2009 invoerde op autobanden uit China.
De twee grootmachten hebben elkaar al vaker beticht van protectionistische maatregelen. Zo zou China de import van kippenvlees uit Amerika extra belasten, terwijl Amerika op haar beurt China aanviel op het 'dumpen' van goedkope zonnepanelen op de Amerikaanse markt. In augustus ging Solyndra failliet, een Amerikaanse fabrikant van zonnepanelen. Solyndra was het stokpaardje van het Amerikaanse ministerie van energie, want de overheid had het bedrijf al een flinke impuls gegeven door $535 miljoen aan belastinggeld aan het bedrijf uit te lenen. Met het faillisement van Solyndra, dat op verkapte overheidssteun teerde, gingen ook tegelijk 1.100 arbeidsplaatsen verloren.
Amerika heeft China meerdere malen beschuldigd van het kunstmatig goedkoop houden van haar munt, terwijl de cijfers laten zien dat China al in 2005 haar vaste wisselkoers van 8,28 yuan per dollar heeft losgelaten. Sindsdien is de Chinese yuan al 23,37% duurder geworden ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Direct na het uitbreken van de grote crisis in 2008 heeft China even de wisselkoers vast gehouden, maar in 2010 begon de koers al verder te dalen.
Grafiek via Indexmundi
De frustratie van China is dan ook te begrijpen, zeker als je bedenkt dat de centrale bank van Amerika ook al sinds 2009 het monetaire gaspedaal maximaal indrukt met een rentetarief van 0 tot 0,25 procent (zie grafiek) en met verschillende actieve stimuleringsmaatregelen zoals QE1 en QE2 veel nieuwe dollars in de economie heeft geholpen. Dit heeft de waarde van de Amerikaanse dollar sterk ondermijnd, al zul je dat aan de hand van onderlinge wisselkoersen tussen valuta niet snel opmerken. Toch hebben beleggers nu 2x zoveel dollars nodig als in 2009 om dezelfde hoeveelheid goud te kopen, het edelmetaal dat niet bijgedrukt kan worden en dat geen 'counterparty risk' kent.
Grafiek via TradingEconomics
De strijd die verschillende machtsblokken voeren om hun eigen economie te ondersteunen is in feite een race naar de bodem. De devaulaties, importheffingen en protectionistische maatregelen van één land kunnen kortstondig een impuls geven aan de eigen economie, maar gaan ook direct te koste van economische groei en werkgelegenheid in andere landen. Door gepaste tegenzetten van andere landen valt het voordeeltje al snel weg en krijgt de consument de rekening gepresenteerd in de vorm van een zwakke valuta met minder koopkracht, duurdere importproducten door de invoerheffingen en mogelijk een teruggang in innovatie doordat bedrijven inteationaal minder met elkaar zullen samenwerken.
