Zij stellen dat het huidige monetaire systeem door het ontbreken van restricties op de groei van de geldhoeveelheid tot cumulatieve inflatie leidt. Deze inflatie zorgt ervoor dat sparen ontmoedigd wordt en betekent tevens dat de koopkracht van de spaarders wordt uitgehold.
Volgens Turk en Macleod was dit voor de Eerste Wereld Oorlog niet het geval. De wereld maakte toen gebruik van de goudstandaard en had in deze periode te maken met deflatie. Tegenwoordig proberen overheden en centrale banken deflatie (koopkrachtstijging per eenheid valuta) ten koste van alles te vermijden omdat deflatie er voor zorgt dat de enorme schuldenbergen duurder worden om af te lossen. Deflatie (in de zin van prijsdepreciatie van goederen en diensten) weerspiegelde voor de Eerste Wereld Oorlog juist technologische verbeteringen en een verhoging van de productiviteit. Hierdoor daalden prijzen en steeg de koopkracht juist ondanks dat nominale inkomens constant bleven.
Tegenwoordig beheersen overheden en centrale banken de economie. De conjunctuurgolven worden versterkt door het krediet (een vorm van “monetaire inflatie”) dat voor de ingrepen van deze overheden en centrale banken wordt gebruikt. De uitholling van de koopkracht die het gevolg is van deze oneindige groei van krediet heeft ervoor gezorgd dat men steeds afhankelijker wordt van overheden, die op hun beurt te maken krijgen met groeiende lasten. Volgens Turk is een goudstandaard de oplossing voor de schreefgroei in het huidige monetaire systeem. Hij denkt echter dat dit er niet van zal komen omdat de politieke wil ontbreekt om rigoureuze maatregelen te nemen.
