De hypotheekrenteaftrek, een riante subsidie op schulden, heeft een prijsopdrijvend effect. Hoewel de maatregel bedoeld was om koopwoningen voor meer mensen betaalbaar te maken, blijkt deze in de praktijk alleen maar hogere maandlasten op te leveren. Hoe groter de rentesubsidie, hoe hoger de woonlasten in verhouding tot het inkomen van het huishouden. Op de verticale as ziet u het percentage van het huishoudinkomen dat op gaat aan woonlasten en op de horizontale as ziet u de rentesubsidie. De omvang van de bollen weerspiegelt de omvang van de schulden van huishoudens in verhouding tot het bbp.
Hypotheekrenteaftrek maakt huizen onbetaalbaar (h/t: @Bubbelonia)
8 gedachten over “Hypotheekrenteaftrek maakt huizen onbetaalbaar”
Vraagje?
Wat is die zwarte lijn?
Is dat een naald?
De zwarte lijn is de correlatie tussen de hoeveelheid rente-aftrek en de maandlasten in verhouding tot het inkomen.
Oké. Ik was al bang … met al die ballonnen 😉
Haha, ik mis de grap 😀
Naarmate de consumenten steeds meer gebruikmaakte van de rente aftrek, kwam er een correctie in de huizenmarkt, namelijk de huizenprijzen stegen zodanig dat de renteaftrek geen voordeel meer bood.
De feitelijke redenen voor de stijging van de huizenprijzen lag in de beperkingen die werden opgelegd door de overheid, met name de wetgeving op het gebied van landbouw, ruimtelijke ordening en milieu. Deze regels beperkten het aanbod van grond om huizen op te bouwen. Door de overheidsregels ontstond er een kunstmatige schaarste op de markt. De prijs per vierkante meter schoot omhoog. Daarnaast werden er beperkingen opgelegd aan de bouw van huizen. Deze markt wordt bediend door woonstichtingen, woningbouwstichtingen en bouwbedrijven. Iedereen doet aan dit systeem mee. Gemeenten, bedrijven en banken verdienden groof geld, en de consument tevens belastingbetaler was het slachtoffer.
De consument/belastingbetaler is naast slachtoffer ook een beetje een dader. Tenslotte, consumenten gingen leningen afsluiten, die zij onder normale marktomstandigheden niet zouden afsluiten. Vaak werden banken tegen elkaar uitgespeeld om toch die lening te hebben om eigenlijk het net het iets te dure woonhuis, toch te kunnen kopen.
En de politiek, ach, die beloofden gouden bergen, enorme rijkdom, en wie het meeste beloofde, kreeg de stem van de burger.
Er waren kritische stemmen, maar niemand wilde luisteren, niemand had van de gescheidenis geleerd. De kritische stemmen werden uiteindelijk zelf bekritiseerd, door de burgers, bedrijven en zelfs de overheid.
Wie is schuld van deze financiele crisis, kijk maar eens in de spiegel.
Hart… Hoor je vaker. Dat consumenten hand in eigen moeten steken als het gaat om het prijsopdrijvend effect op macro-econmisch niveau. Alsof wonen in een huis een keus is. Een dak boven je hoofd is geen keus. Dat is een noodzaak. En dan heb je 2 smaken: kopen of huren. Als je koopt heb je geen alternatief dan een lening aangaan. En dat schept een scheve verhouding in de aanbieder van de lening en de koper. De uitlener bepaalt de spelregels. Niet de lener.
Het probleem is de instroom van kredieten op de woningmarkt. Daardoor worden huizenprijzen opgedreven en indirect stijgen daardoor ook de huren (opportunity costs). Woonlasten worden hoger, de overheid verstrekt meer subsidie (huursubsidie en hypotheekrenteaftrek) en de bank vangt meer rente inkomsten.
Een vrij onwenselijke situatie en daarom ligt er ook bij de overheid een taak om geen stimulerend beleid te voeren.
Heeft u een oplossing voor dit probleem?