De wereld stevent in hoog tempo af op een Derde Wereldoorlog, zo vreest documentairemaker en journalist John Pilger. In deze lezing spreekt hij zijn zorgen uit over propaganda, de dreiging van een nucleaire oorlog, de oplopende spanningen tussen de Verenigde Staten en China en het stilzwijgen van de Westerse media. Marketupdate heeft de indringende boodschap van John Pilger voor u vertaald, de vertaling staat onder de video.
John Pilger: “Hoeveel van ons zijn zich ervan bewust dat een Derde Wereldoorlog begonnen is? Het moet gezegd worden, het is nu een propaganda oorlog van leugens en verwarring en van censuur door het weglaten van informatie. Dat kan in één dag veranderen. Laat mij een voorbeeld geven van deze propaganda. In 2009 stond president Obama in het centrum van Praag, in het midden van Europa, voor een aanbiddend publiek. Hij beloofde de wereld vrij te maken van nucleaire wapens. Sommige mensen juichten, anderen moesten ervan huilen. Obama kreeg de Nobelprijs voor de Vrede, maar het was allemaal vals. Hij was aan het liegen.
De Obama regering lanceerde vrijwel meteen een programma om meer kernwapens, kernkoppen en fabrieken voor nucleaire wapens te bouwen. Alleen al de uitgaven voor kernkoppen stegen meer onder Obama dan onder welke andere president dan ook. De totale uitgaven over de afgelopen dertig jaar worden geschat op een biljoen dollar. Een mini nucleaire bom werd ontwikkeld, die bekend staat als de B61 Model 12. Klinkt als Volkswagen model. Er is nooit zoiets geweest.
Een van de hooggeplaatste Amerikaanse generaals James Cartwright, hoofd van de strategische luchtmacht, heeft gezegd dat met een kleine bom “het nucleaire wapen meer denkbaar wordt”. In de afgelopen achttien maanden zagen we onder leiding van de Amerikanen de grootste troepenopbouw sinds de Tweede Wereldoorlog, die zich voltrekt langs de Westelijke grens met Rusland.
Oekraïne
Sinds Hitler de Sovjet-Unie binnenviel hebben buitenlandse troepen niet meer zo’n dreiging tentoongesteld als nu. Oekraïne, ooit onderdeel van de Sovjet-Unie, is een attractiepark van de CIA geworden. Na het orkestreren van een staatsgreep in Kiev controleert Washington in feite een regime dat zeer vijandig staat tegenover Rusland. Een regime dat letterlijk verrot is van de nazi’s.
Prominente parlementsleden in Oekraïne zijn de politieke afstammelingen van de beruchte antisemitische OUN en UPA groeperingen. Zij prijzen Hitler in het openbaar en willen de Russisch sprekende minderheid in het land verdrijven. Maar dat lees je natuurlijk nergens in het nieuws.
China en Rusland
In Estland, Letland en Litouwen, aan de grens met Rusland, heeft het Amerikaanse leger permanent gevechtstroepen, tanks en wapens gestationeerd. Deze extreme provocatie van de tweede grootste nucleaire macht in de wereld – Rusland – wordt met stilte ontvangen in het Westen. Vooral in Australië, het meest zwijgzame land van allemaal, het land van goedwillende en onwetende mensen. Wat het vooruitzicht van een nucleaire oorlog nog gevaarlijker maakt is een parallelle propagandacampagne tegen China. Er gaat bijna geen dag voorbij waarin China niet als dreiging genoemd wordt.
Amerikaanse admiraals komen met angst zaaiende verhalen over China. En allemaal krijgen ze zonder enige kritiek aandacht op de voorpagina’s van de kranten. Volgens Harry Harris, admiraal van de Amerikaanse marine, bouwt China “een grote muur van zand in de Zuid-Chinese Zee”. Waar hij naar verwijst is dat China landingsbanen aanlegt op de Spratly eilanden, wat betrekking heeft op een conflict met de Filipijnen. Een conflict met beperkte consequenties, totdat Washington de regering in Manila onder druk zet en omkoopt en admiraal Harris een propagandacampagne lanceert genaamd ‘vrijheid van navigatie’. Wat betekent dit? Vrijheid voor Amerikaanse oorlogsschepen om te de kustlijn van China te patrouilleren, intimideren en domineren. Probeer je eens voor te stellen wat er zou gebeuren als Chinese oorlogsschepen hetzelfde zouden doen voor de kust van Californië.
Propaganda en de media
Ik heb een film gemaakt getiteld ‘The War You Don’t See‘, waarvoor ik verschillende vooraanstaande journalisten in de Verenigde Staten en het Verenigde Koninkrijk interviewde. Ik sprak met Dan Rather van CBS, Rageh Omaar van de BBC, David Rose van The Observer. Allemaal zeiden ze dat als journalisten hun werk goed hadden gedaan, en de propaganda dat Saddam Hussein massavernietigingswapens zou hebben in twijfel hadden getrokken, en als ze de leugens van George W. Bush en Tony Blair niet hadden versterkt, dat de invasie van Irak misschien niet gebeurd. Honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen hadden dan nog geleefd.
De propaganda die de bodem legt voor een oorlog tegen Rusland en China is in principe niets anders, maar wel veel gevaarlijker. Noem eens één journalist in Australië, een academicus, een politicus van welke partij dan ook, die publiekelijk de vraag stelt waarom China vliegvelden aanlegt in de Zuid-Chinese zee. Het antwoord zou glashelder moeten zijn, de Verenigde Staten omsingelen China met een netwerk van bases, ballistische raketten, gevechtstroepen en gevechtsvliegtuigen met nucleaire wapens.
Voorbereiding voor oorlog
Deze dodelijke boog strekt van Australië tot de eilanden in de Stille Oceaan, van de Filipijnen tot aan Korea en langs Eurazië tot Afghanistan en India. Kijk naar de wereldkaart. Amerika heeft een strop gehangen om de nek van China. Australië zit in de zak van de Verenigde Staten en bereidt zich voor op een oorlog met haar grootste handelspartner. Het is ongelooflijk dat dit het nieuws niet haalt, het is censuur door weglating. Stilte door de media en oorlog door de media.
In 2015 hebben Washington en Canberra in het geheim de grootste militaire oefening op land en op zee in de geschiedenis uitgevoerd, ook wel Talisman Sabre genoemd. Het doel was om een zeeslag voor te bereiden, om zeestraten zoals de straat van Malacca en de straat Lombok te blokkeren, straten waarmee China toegang heeft tot olie, gas en andere vitale grondstoffen uit het Midden-Oosten en Afrika. Stilte daarover.
Donald Trump
In het circus van de Amerikaanse presidentsverkiezingen wordt Donald Trump afgeschilderd als een idioot, een fascist. Hij is zeker hatelijk, maar hij wordt ook als een haatfiguur neergezet in de media. Alleen dat moet ons al sceptisch maken. De visie van Trump ten aanzien van migratie is grotesk, maar niet meer grotesk dan die van David Cameron en Tony Abbott of een aantal andere dienstbare ministers in de huidige regering.
Het is niet Trump die de grote deporteur van mensen is in de VS, maar de Nobelprijswinnaar Barack Obama. Volgens een gerespecteerde liberale commentator laat Trump “de donkere krachten van geweld” los in de Verenigde Staten. Donkere krachten loslaten? Echt waar? Maakt hij een grap?
Het is een land waar kleuters hun moeders neerschieten en waar de politie een moordzuchtige oorlog voert tegen zwarte Amerikanen. Dit is het land dat meer dan vijftig verschillende regeringen omver heeft proberen te werpen, waaronder veel democratieën. Het land dat bommen gegooid heeft van Azië tot aan het Midden-Oosten en waarmee ze ontelbaar veel mensen de dood in heeft gejaagd. Geen land in de wereld kan dit record aan geweld evenaren, het is systematisch.
De meeste oorlogen die Amerika voert zijn tegen weerloze landen. Oorlogen die niet worden gestart door Republikeinen als Trump, maar door liberalen als Truman, Kennedy, Johnson, Carter, Clinton en Obama. In 1974 beschreef de Veiligheidsraad het hoogste belang van het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten als “een wereld die substantieel omgevormd is naar het Amerikaanse beeld”. De ideologie was messianistisch amerikanisme. We zouden allemaal Amerikanen worden, anders zwaaide er wat…
Tegenstanders werden op andere gedachten gebracht, omgekocht, hun imago werd besmeurd of ze werden simpelweg aan de kant gezet. Donald Trump is ongetwijfeld een symptoom hiervan. Maar hij is ook een non-conformist. Hij noemde de invasie van Irak een misdaad. Hij wil geen oorlog met Rusland en China, hoe ironisch. Het gevaar voor de mensheid is niet Trump in mijn visie, maar Hillary Clinton. Zij is geen non-conformist. Ze vertegenwoordigt de veerkracht en het geweld van een systeem, wiens geroemde exceptionalism meer doet denken aan fascisme, met zo nu en dan een liberaal gezicht.
Hillary Clinton
Nu de verkiezingen naderen zal Clinton geprezen worden als de eerste vrouwelijke president, ongeacht haar misdaden en leugens. Net zoals Barack Obama met liberaal gebrabbel over hoop gelauwerd werd als eerste zwarte president. De gruwel gaat door. Terwijl Hillary Clinton door Guardian columnist Owen Jones geprezen wordt om haar charme, stuurt Obama drones om 150 mensen af te slachten in Somalië.
Obama laat regelmatig mensen doden, volgens de New York Times meestal op dinsdag, als hij de lijst krijgt van doelwitten die met drones uitgeschakeld moeten worden. Dat is cool… In de laatste presidentscampagne dreigde Hillary Clinton Iran weg te vagen met nucleaire wapens. Als staatssecretaris onder Obama gaf ze goedkeuring aan de omverwerping van de democratisch gekozen regering in Honduras. Haar vernietiging van Libië in 2011 classificeert haar als oorlogsmisdadiger. Toen de Libische leider Kolonel Gaddafi publiekelijk met een mes vermoord werd, een moord die mogelijk werd dankzij Amerikaanse logistieke steun, lachte Clinton over zijn dood. “We came, we saw, he died”.
Een van haar trouwste bondgenoten is Madeleine Albright, de voormalig staatssecretaris die jonge vrouwen aanviel die niet op Clinton stemden. Dit is dezelfde Madeleine Albright die de dood van een half miljoen Irakese kinderen ‘de moeite waard’ vond. Clintons grootste bondgenoten zijn de Israëlische lobby en de wapenbedrijven die het geweld in het Midden-Oosten voeden. Hillary Clinton en haar man namen miljoenen dollars aan van de banken op Wall Street. Ze is corrupt en gewelddadig en toch wordt ze geprezen als de vrouwelijke kandidaat en het alternatief voor de gevaarlijke Trump, het officiële gevaar.
Politiek
Een generatie geleden kwam er een postmoderne cult, die we nu kennen als identiteitspolitiek, waardoor veel intelligente en vrijdenkende mensen gestopt werden. Hun achtergronden en de mensen die ze steunden werden uitgeplozen. En nu heb je de nepheid van Clinton en Obama en van progressieve bewegingen als Syriza in Griekenland, die hun eigen volk verraden en bondgenootschappen sluiten met hun vijanden. Nieuwe partijen werden de Zeitgeist in bevoorrechte Westerse samenlevingen. Zij signaleerden de dood van collectieve bewegingen tegen oorlog, tegen sociale onrechtvaardigheid, tegen ongelijkheid en tegen racisme en seksisme.
De jonge generatie lijkt zich weer te roeren. Duizenden in Groot-Brittannië steunden Jeremy Corbyn als leider van de Labour partij en duizenden stonden op om Bernie Sanders te steunen. In Groot-Brittannië dwong de trouwste bondgenoot van Corbyn de regering om schulden aan de banken af te betalen en het beleid van bezuinigen voort te zetten. Geen echte verandering, toch?
In de VS zegde Bernie Sanders toe Clinton te steunen als ze genomineerd wordt. Ook hij stemde voor het gebruik van geweld tegen andere landen, als hij denkt dat dat het juiste is om te doen. Hij zei dat Obama het goed heeft gedaan als president. Geen echte verandering, toch?
Australië
In Australië hebben we een dodelijke politiek, waarbij politieke spelletjes in het parlement via de media worden uitgevochten en waarin vluchtelingen en inheemse mensen berecht worden en waar de ongelijkheid groeit, terwijl het gevaar van een oorlog toeneemt. De regering heeft onlangs een zogenaamd ‘defensiebudget’ van 195 miljard dollar aangekondigd. Dat is een stap richting oorlog. Er was geen enkel debat hierover, helemaal niets. Stilte. Waarom?
In Australië, net als in veel Westerse landen, is nu een permanente regering met twee grote concurrerende partijen, waarvan het sociale, economische en buitenlandse beleid bijna identiek is. Verkiezingen zijn nu schijnvertoningen waarin kopieergedrag wordt goedgekeurd. Als in: Oorlog door media, stilte in de media, hebben we nu ook democratie door media. En ook dat is nep. Wat is er gebeurd met de politieke moed, politieke verbeelding en de moed die nodig is om de lange reis te ondernemen naar een wereld die eerlijker en beter is? Waar zijn de artiesten, filmmakers, scriptschrijvers en schrijvers in Australië? Misschien genieten ze van het beschermheerschap en de prijzen die door de overheid verstrekt worden. Zij zijn ook stil…
Natuurlijk zijn er eervolle uitzonderingen, waaronder diegene die deze meeting vanavond mogelijk maken en die hardnekkig gevochten hebben voor vluchtelingen en voor rechtvaardigheid. En diegene die vorige week de slechte aanval van de overheid op het recht op demonstreren en vrijheid van meningsuiting blootlegden. Wat ze lieten zien is dat echt verzet een misdaad lijkt te worden. En dat is de uitdaging voor iedereen die hier vanavond is. Overheden, elites, zij die ons leven proberen te controleren, mogen er niet mee wegkomen.
Doorbreken we de stilte of wachten we tot het eerste kernwapen is afgevuurd? Dank u.
